Waarom - voorbereiding - start!

- Waarom eigenlijk? -

Een zeer ruime vraag ,waar een simpel antwoord voor is => waarom niet...

Een antwoord dat zou moeten volstaan, maar mijn westerse denken kan de verleiding niet weerstaan om toch ook wat drijfveren mee te geven aan jullie, en onszelf te verklaren:
Als je een beetje verder denkt, zijn er heel veel waarom vragen die ons ervan zouden hebben kunnen weerhouden dit te ondernemen;
Waarom het zover gaan zoeken? Waarom niet tevreden zijn met wat je hebt? Waarom alles wat je al bereikt hebt op het spel zetten? Waarom jezelf nodeloos aan risico’s blootstellen? Waarom vrienden en familie achterlaten, waardoor je gezellige bijeenkomsten misloopt, vriendinnen die bevallen niet direct kunt gaan bezoeken, allerlei grote levensgebreurtenissen van hen mist? Waarom je zekerheid van een job en toekomsperspectief op het spel zetten? Waarom... ?

En als je nog een beetje verder denkt, komen de redenen al even talrijk naar boven;
Omdat de wereld groot is en het leuk is dat zelf met eigen ogen waar te nemen! Omdat we beide graag reizen, andere culturen ontdekken en van natuur en avontuur houden! Omdat men vragen kan stellen over de manier waarop we steeds gejaagder door het leven gaan! Omdat we allebei iets anders wilden! Omdat het een unieke ervaring is, die we samen kunnen delen! Omdat we hier al een tijdje met elkaar over aan het praten! Omdat...!

En op een moment moet je kiezen... Welk stemmetje krijgt de bovenhand? Laten we ons leiden door angst of door nieuwe mogelijkheden?

Dus ons antwoord blijft: waarom niet.

- De voorbereiding -

Ons appartement hebben we leeg gekregen, de spullen die we wilden bijhouden opgeborgen, wat we mee wilden nemen ergens bij mijn of Germen zijn ouders gestoken. Volgende stap was het busje en de nodige vertrekdocumenten in orde krijgen. Weken hebben we dag in dag uit ons bezig gehouden met op zoek gaan naar het juiste materiaal, materiaal kopen, vloer ontroesten en schilderen, nog wat materiaal kopen, nog aan iets anders noodzakelijk denken, een bed maken, afscheidsfeest houden, blij zijn met de hulp van vaders en moeders en het gemak ergens bij te wonen, materiaal zoeken, materiaal kopen, visa Rusland in orde krijgen, ergens een zonnepaneel zoeken omdat het bestelde niet geleverd was, nog eens afspreken met vrienden en vriendinnen, de elektriciteit in ons busje gefixt krijgen, gordijntjes hangen, vertrekdatum zetten, nog eens materiaal kopen, wat dingen vergeten, Visa Rusland afhalen, denken aan de dingen die we vergeten zijn en toch maar eens een lijstje maken, Carnet de Passage bestellen, nog een lijstje maken, Carnet de passage ophalen, watertanks lekdicht maken, vertrekdatum verzetten, boekenrek installeren, afscheidetentje met de gezinnen houden, alles op de porte bagage schikken en bevestigen, watertanks nog eens lekdicht maken, vertrekdatum nog eens verzetten...laatste loodjes die paar dagen blijven aanslepen...

Deze oganisatie ging gepaard met veel twijfel en onzekerheid; is dit wel de juiste en beste manier om dit te doen? Veel dingen deden we voor de eerste keer, dus de enige oplossing was proberen en zien of het lukt en soms eens goed vloeken (meestal ik) wanneer er iets misging. Maar uiteindelijk, na toch wat meer tijd dan gepland, was onzen Charlie vertrekkensklaar! (Af zullen we nooit kunnen zeggen, want ook onderweg blijft er vanalles aan te doen)

- En dan... de start... -

Zondagvoormiddag 24/05/15 was het zover. Na het echte (we hadden er al wat valse achter de rug ) afscheid bolden we met den Charlie de wereld in. Door Nederland en Duitsland richting Polen. Vrijheid! Maar wat nu? Beiden hadden we een gevoel dat heel anders was dan wanneer we bijvoorbeeld in de zomer voor een aantal weken met auto en tent naar Frankrijk en Italië gingen. Onrust en verwarring staken soms de kop op die eerste dagen onderweg. Aan wat zijn we begonnen? Die elf maanden voor ons lijken ineens immens lang en de terugthuiskomst kon niet verder liggen dan dat moment. De waarom-vragen, hierboven beschreven, kwamen ineens weer helder naar boven. En het denken stak soms boven de ervaring uit. Vanwaar komt dit gevoel vroegen we ons af en wederom begon de westerse zoektocht naar verklaringen; Misschien door het miezerig weertje, dat ons de eerste dagen in Polen vergezelde; misschien door het gevoel dat een bezoek aan Auschwtiz achterlaat en je niet goed kunt plaatsen; misschien door het zoeken op het internet dat wat te lang duurde; misschien door de bruuske overgang van veel momenten met vrienden en familie, veel te doen, een aaneenschakeling van leuke feesten naar rustig met twee in een redelijk af busje, met een zee aan mogelijkheden, maar geen verplichtingen; misschien door het “Charlie be good” syndroom, dat onze vierwielige vriend na enkele dagen uitlokte => “Charlie be good; houd uw koelvloeistof nu eens binnen”, “Charlie be good, nog efkes dees bergske oppuffen”, “Charlie be good, heb je een o-ringske nodig?”, “Charlie be good, laat u eens goe checken door de vw-experten”; misschien een combinatie van al het bovenstaande of misschien gewoon omdat verwarring soms nodig is en ook mag bestaan wanneer men zijn vertrouwde, veilige omgeving achterlaat voor elf maanden.

Nu na een week onderweg en ondertussen aan prachtig meertje in Litouwen zittende is er steeds meer plaats voor het gewoon zijn en de daaroms steken er weer meters bovenuit. Benieuwd naar al wat nog komen zal met het besef dat ook de waaroms soms nog wel eens zullen komen piepen ;-)

”Man cannot discover new oceans unless he has the courage to lose sight of the shore”