De laatste loodjes van Rusland

Wij rijden het eiland Olkhon weer af en beseffen nu in wat voor een roes (we waren toen uitgeput na een nacht slecht slapen) we naar het eiland zijn gereden. Lange stukken van de weg op het vaste land zijn zandweg, een verschrikking om op te rijden en het is een verdomd lange weg. Na wat avondspits rond Irkutsk denken we er aan ons kamp op te slaan want we zijn moe maar we belanden in de dicht beboste bergen tussen Irkutsk en het zuiden van het Baikal meer waar er eigenlijk weinig kampeermogelijkheden zijn. Het is een prachtige route over de bergen. Tijdens het rijden zoeken we een plaats om te slapen maar vinden niets naar onze goesting tot we terug uit de bergen neerdalen, weer zicht hebben op het Baikal meer en in het dorpje Kulkut stranden. We zetten ons naast het meer waar nog wat Russen aan het picknicken zijn, maken eten, doen de afwas en kruipen ons bed in. De volgende ochtend nemen we ons laatste levensverlengend bad in het Baikal meer. Hier is het water weer enorm koud. Iets verder op staat een koppeltje met hun kleindochter te kamperen en ze komen even goeie dag zeggen. Daar komen ze met z’n drieën in hun ondergoed aangestapt met een grote glimlach. Nadat ze weten dat we van België komen en waar we naartoe gaan beginnen ze ons tips te geven over het Baikal meer. De oma wilt ons iets tonen en vraagt of we een map hebben van het Baikal meer. Nee, die staat er net niet op bij ons, waarop ze helemaal terug naar hun auto loopt om een map te gaan halen. Opa blijft ondertussen bij ons staan praten, zonder enig gebaar waardoor we niets verstaan, maar hij blijft door ratelen. Hij zegt iets over Baikalsk, een dorp wat verder op en wij pikken in en zeggen dat we op Olkhon zijn geweest. Maar hij knikt nee, je kan toch niet helemaal naar Olkhon gaan om dan naar Mongolië te rijden, dat is veel te veel omweg. We zeggen “Yesterday Olkhon. Yesterday! Today Kulkut”. Maar nee, hij wil het niet begrijpen. We nemen ons vertaalboekje maar we hebben pech. Gisteren is te moeilijk woord om goed uit te spreken in het Russisch: ‘ftsjera’. De man begrijpt het niet. We laten hem het woord in Cyrillisch lezen maar hij heeft zijn bril niet op. Hij blijft volhouden dat we beter niet naar Olkhon gaan als we richting Mongolië gaan. Oma is terug met de kaart en Opa blijft in zijn overtuiging doordraven dat we niet naar Olkhon moeten gaan. Uiteindelijk krijgen we er een spelt tussen en kunnen we Oma doen begrijpen dat we net terugkomen van Olkhon. En hoe blind Opa is, zo doof is Oma want wat ze zegt kan je aan de andere kant van het Baikal meer ook horen. Maar oh zo’n lieve vriendelijke mensen. Oma smeekt ons om een aantal keer met het kleindochtertje tot 10 te tellen in het Engels. Het dochtertje doet het eerst voor maar die springt van 7 direct naar 11. Seven-Eleven hebben de Amerikanen hier nochtans nog niet uit de grond kunnen stampen. We gaan een paar keer met haar traag van 1 tot 10. Ah, nu heeft Oma het ook door. Het is eight, nine, ten die ze zelf ook niet meer wist. Kleindochter lief is zo verlegen dat ze ons niet durft aankijken en Oma is ons zo dankbaar dat ze ons haar map van het Baikal meer geeft en roept “Priesent, priesent!!”.

We gaan op zoek naar een winkeltje en ontbijt. In het winkeltje kopen we wat fruit, groenten, brood en water en twee Russische koekjes. Je vind hier soms wat koeken zoals bij ons mooi verpakt, en dan Russische koeken die gewoon per stuk in grote dozen zitten. Deze steken ze dan ook wel in een plastiek zakje als je ze koopt. Dan rijden we even terug waar we de dag ervoor allemaal houten kraampjes met vis zagen. Een grote halve cirkel met een stuk of 20 houten kraampjes naast elkaar die allemaal gerookte vis verkopen. We kiezen er één uit, kopen een Omul die we lang kunnen bewaren en een vers gerookte vis op aanraden van de vrouw achter het kraampje. We installeren ons in een afdakje met bank en tafel achter de kraampjes. Hier zien we hoe de vrouwen de vissen vers roken. In een ijzeren ton wordt onderaan hout gestookt met daarboven een rooster verse vis en een deksel op de ton. De vrouwen gaan af en toe de vis omdraaien en eruit halen. We eten wat brood, groenten en de pas gerookte vis die anders smaakt dan de traag gerookte Omul, maar ook zeer lekker is.

We rijden verder over de bergen langs het Baikal meer en doen nog een laatste stopje aan een keienstrand aan het meer voor de lunch. Op het keienstrand staat een Russische jeep waar twee mannen grote keien in stapelen. Eén van de mannen komt naar ons toe voor een praatje. Net zoals de man van deze morgen ruikt deze man sterk naar alcohol. Hij gaat verder keien in de jeep leggen. We eten onze lunch en genieten van de stralende zon, het wordt weer bijna zo warm als in West-Siberië. De jeep vol met keien rijdt vrij vlot over het keienstrand en stopt naast Charlie waarbij ik onmiddellijk denk dat we in de weg staan en rechtsta om hem te verplaatsen. Maar nee, de andere man wilde ook nog wat zeggen tegen ons, geen idee wat precies. Ik vroeg dan waarvoor die keien dienden en dat is om een huis te bouwen. De man rijdt met de jeep vol keien verder over de berm. Zo’n 4X4 kan wel wat aan zeg, soms ben ik er wat jaloers op. In Lithouwen, Letland, Rusland en Mongolië waar je zomaar overal kan kamperen waar je geraakt is dat echt wel handig. Maar den Charlie doet het ook wel goed en een pluspunt van Charlie is dat je ook in steden gemakkelijk kan kamperen.

Op weg naar Oelan-Oede, de laatste stad voor de grens van Mongolië zien we veel groepen oudere vrouwtjes langs de weg die daar zo schattig naast elkaar zitten met een emmertje aardbeien die ze verkopen. In Oelan-Oede aangekomen hebben we reuzen honger en we beslissen eerst eten te gaan zoeken. We wandelen langs het grootste stenen hoofd van Vladimir Lenin ter wereld en een aantal typische Russische statische gebouwen en een pleintje aan een fontein waar heel wat mensen zitten. Iets verder komen we een restaurantje tegen waar we een heerlijk Mongools gerecht eten. Onze voorlaatste avond in Rusland, klaar voor een maand Mongolië en wij belanden in een Mongools restaurant… Als we terug wandelen na het eten horen we klassieke muziek, ik dacht eerst dat het een concert was in een van de theatergebouwen rond ons, maar het kwam uit luidsprekers aan de fontein. Het was donker geworden, de fontein was verlicht met honderden ledlichtjes en ging tekeer op de muziek. De meest indrukwekkende fontein die ik al gezien heb. We gaan Charlie halen en rijden hem naar de parking naast het restaurant waar we gegeten hebben want daar was het heel rustig. De eerste keer dat we in het donker rijden, is even terug wennen en gaan we toch proberen te vermijden in de komende maanden.

’s Morgens stappen we een chique hotel binnen en zetten we ons in de zeteltjes met een koffie en laten die rustig tot ons komen. Nadat we elk 2 keer de heel propere toiletten hebben bezocht rijden we verder. Het wordt heter en de omgeving wordt droger, geen hoge bomen meer, vooral droogte. We zien een tankstation maar kiezen toch nog wat verder te rijden. Als we merken dat er dorpjes op de kaart in werkelijkheid eigenlijk niet zijn besluiten we toch maar terug te keren naar het vorige tankstation met nog een stop aan een ondiepe rivier waar we ons in zetten om af te koelen. Volgetankt en geskyped met Mama, Papa, Adora en Jaiden rijden we verder tot aan het grensstadje Kyachta waar we ons aan een politiebureau parkeren. We hadden er waarschijnlijk net geraakt zonder die tankbeurt, maar het was toch nipt geweest. De buurman van het politiekantoor laat ons weten dat als we in de auto overnachten het zeker geen probleem is om daar te parkeren. Om 8u ’s morgens komen alle politiemannen we toe met de wagen en staat het daar vol. We gaan iets zoeken om te eten maar alles is toe of te ver wandelen en we hebben geen zin meer om te rijden. We gaan een winkeltje binnen, kopen ons een pintje en een smoutenbolachtig deeg gevuld met rijst en vlees dat we in de auto opeten samen met wat toastjes met lompviseitjes. De kaviaar was ons wat te duur dus hebben we ons dat maar eens gekocht voor nog geen 2 euro. Lekker was het wel niet echt. Na skypen met An, Els en Valentijn zijn we gaan slapen.