Een korte transit door Rusland

Na de vermoeiende Mongoolse zijde van de grensovergang rijden we een 30 km naar de Russische zijde, we rijden door niemandsland. In het midden worden we gestopt door twee vriendelijke, zeer geïnteresseerde Russische soldaten die een eerste controle uitvoeren. Eens aan de Russische zijde voelen we de Russische koudheid terug. Naast de voorbij dringende Kazakken zijn het de koude strengen Russische vrouwen die ons doen voelen dat we weer een heel ander land binnen komen. We moeten het zoveelste kotje binnen om Charlie te laten registreren. Hier staan twee Kazakken voor ons en zit een Russische dame achter een bureautje haar werk te doen. Als Annelies en ik even zachtjes wat tegen elkaar zeggen worden we al snel afgesnauwd door deze dame in het Russisch. De mannen voor ons draaien zich snel om en leggen vriendelijk hun vinger op hun mond om ons duidelijk te maken dat de gendarme het liever stil heeft. Dus we zwijgen verder tijdens het wachten. Dan is het onze beurt, de dame pakt onze papieren aan en met een zucht doet ze teken dat ze lunchpauze heeft. We kijken wat beteuterd en al zuchtend begint ze toch aan haar werk zodat we de totale grens overgang op 4 uur konden doen.

Wow, terug Rusland binnen, Asfalt!, in de verte zien we het Altai gebergte reeds oprijzen. We stoppen in een klein stadje om onze voorraad terug aan te vullen. Een supermarktje waar het aanbod ten opzichte van den Delhaize zeer beperkt is maakt ons al wild! Wow!, haver!, gedroogde vis!, groenten!,… én niet buiten vervaldatum! We rijden verder en gaan de bergen in, het is hier echt wel prachtig, we volgen de rivier waarlangs verschillende kampeerplaatsjes zijn. Velen zijn al ingepalmd. We vinden ons toch een gezellig plekje tussen wat koeien en koeienvlaaien. En er is hout om te koken! Maar eerst nemen we een badje in de snelstromende, ijskoude rivier. Het water is lichtgrijs door het fijn stof dat mee met het gletsjerwater komt en we moeten ons goed vasthouden aan de rotsen om niet meegesleurd te worden.

De volgende dag rijden we weer verder en sneller dan we denken rijden we het Altai gebergte al weer uit. Jammer, de pracht en praal van Altai wordt vervangen door vlaktes en landbouw. Aan de linker kant van de weg zien we een tankstation waar we stoppen om te tanken. Hier in Rusland moeten we weer eerst zeggen hoeveel we willen tanken, betalen en dan kunnen we de diesel pas laten lopen. Als de tank vol zit probeert de oude man die ons bediende iets uit te leggen en begint te wijzen. We begrijpen het niet, de dames achter de kassa komen ook naar buiten en proberen ons hetzelfde uit te leggen en wijzen in het rond. Aha, we snappen het. Wat verder staat er een politie-agent langs de weg en op de straat staat een volle lijn. Als we het tankstation afrijden mogen we dus niet onmiddellijk naar links want dan rijden we over de volle lijn, we moeten eerst naar rechts, dan de eerste straat rechts indraaien, een u-turn maken en dan kunnen we wel naar links de baan op. De oude man staat erop dat hij even met ons meerijdt om zeker te zijn dat we geen fouten maken. Hij zet zich op ons bed en hup, we rijden het tankstation af, naar rechts, eerste straat rechts, u-turn en dan links de baan op. Er staan geen bomen en de politie-agent heeft natuurlijk alles kunnen aanschouwen. Hij doet ons stoppen en begint streng te discuteren met de oude man en zegt dat hij moet uitstappen. De man stapt uit en de discussie gaat verder terwijl de agent teken doet dat we verder moeten rijden.

Wat verder willen we stoppen aan een rivier tussen de velden, maar het is hier niet zo idyllisch - wc-geur en de muggen talrijk aanwezig - en we rijden meteen verder tot in de grote stad Barneaul. Wow, wat een luxe hier, hier heb je alles. Veel lekker fruit en groenten te koop op de voetpaden, supermarkten, restaurants,… We willen onze Russische simkaart terug opladen zodat we naar de VW-garage in Kazakhstan kunnen bellen om te checken of we reeds een nieuwe motor-beugel kunnen bestellen voor de auto. We gaan de winkel van de provider binnen maar moeten lang wachten omdat de winkelbediende een GSM heeft verkocht aan een vrouw die heel wat vragen heeft over het toestel. Er komt een vrouw binnen en zet zich achter een balie in de winkel. Als we haar vragen om ons te helpen geld op onze SIM kaart te zetten draait ze met haar ogen en zucht geïrriteerd en zegt ‘bank’. Ok, haar functie is blijkbaar bankier en ze kan ons waarschijnlijk niet helpen. Bankiers kunnen ook niet veel anders dan zuchten hé ;-). We wachten nog wat verder en dan komt er nog een meisje binnen gestapt. We vragen haar om hulp en ze doet onmiddellijk haar best om ons te helpen. Als de bankierster dit hoort komt ze er direct vriendelijk en joviaal bij staan en begint wat te lachen… Soit, we zetten wat centen op de SIM kaart maar krijgen nog geen contact met de VW-garage. We wandelen de stad nog wat rond, eten heerlijk Japans en kruipen ons bus in om te slapen.

De volgende dag rijden we verder richting Kazakhstan. We passeren nog wat landbouw en industrie en komen uiteindelijk terecht in een klein schattig boerendorpje. Via de gps zien we dat hier ergens een riviertje stroomt en dat er naar dat riviertje een weggetje loopt. We proberen dit te volgen en na wat zoeken vinden we een plekje dicht bij de rivier waar kinderen aan het spelen zijn. In het midden van de rivier is hier een zandbank met daar vlak naast een diep stuk met goed wat stroom. De kinderen lopen over de zandbank en duiken in het diepe stuk, en nog eens, en nog eens. Het ziet er zalig uit om te doen. We maken eerst een kleine wandeling om de buurt wat te verkennen maar buiten gras, bomen, koeien en sprokkelhout is er niet veel te zien. Als we terug naar Charlie keren zijn de kinderen verdwenen. En dan is het aan ons om als kinderen in de rivier te spelen, zalig!! Het water is heerlijk! Daarna doen we een grote was, dat is ondertussen al een hele tijd geleden, en, ondertussen traditiegetrouw, kuisen we Charlie voor de komende grensovergang. Tegen de avond als we gaan koken komt er een boerenvrouw langs met een klein meisje in haar nek en een zware hamer in de hand. Ze begint een ijzeren pin uit de grond te slaan, aan die pin hangt een touw en aan die touw een koe en de koe wordt weer naar huis geleid. Genoeg grazen voor vandaag. Een andere koe wordt opgehaald door twee jongens. Helaas geraakt de was niet volledig droog voordat het donker wordt en er hangen dreigende regenwolken in de lucht. We improviseren snel wat wasdraad in de auto en hangen de bijna droge was daar op.

De volgende dag worden we gewekt door de mensen die hun koe terug te grazen komen zetten. We ontbijten, ruimen wat op en vertrekken naar de grens met Kazakhstan. Voor we de grens oversteken proberen we nog eens de volkswagen garage in Kazakhstan te contacteren om een nieuwe beugel te bestellen en we krijgen iemand van Volkswagen in de hoofdstad Astana te pakken. Een dame die geen woord Engels spreekt haalt er een collega bij die wel een beetje Engels spreekt. We leggen ons probleem uit, we noteren haar GSM nummer en we spreken af dat we een mail en een sms zullen sturen met onze vraag, die zij dan zal beantwoorden. Plots doet een grenswachter teken dat we aan onze overgang mogen beginnen waardoor een sms sturen er niet meer van komt. De grens overgang gaat zeer vlot. Aan de Russische zijde vragen ze of we geen cocaïne of wapens bijhebben en snuffelen ze wat rond in de auto, aan de Kazakse kant vragen of doorzoeken ze al helemaal niets, de grenswachters zijn hier heel vriendelijk. Hups, we zijn in Kazakhstan. We plannen richting Astana te rijden om de beugel die we gaan bestellen daar op te halen. Alles is hier heel dor en droog, we komen langs een aantal meertjes, of eerder plassen die absoluut niet uitnodigen om te zwemmen. In het eerste groter stadje dat passeren, Semey, eten we in een vriendelijk restaurantje en halen wat Kazakse Tenge uit de muur, zeer mooi biljetten trouwens. Dan rijden we verder richting Astana.