Een aangename ontmoeting met Mongolië

Vandaag steken we de grens naar Mongolië over. ’s Morgens gaan we naar toilet in een tankstation waar we een Australisch koppel Billy en Trisha ontmoeten. Zij zijn al 10 jaar de wereld aan het rondreizen op hun Kawasaki en BMW motors. Af en toe gaan ze wel een aantal maanden naar huis en laten ze hun motors ergens staan. We gaan samen Mongolië binnen. Andere Mongolen die ook van Rusland Mongolië binnen gaan tonen ons zeer vriendelijk waar we onze auto moeten zetten in de wachtrij van camions en auto’s. Later horen we van een Belgisch koppel over lange files en veel gedrum aan de grens overgang een paar uur later die dag. De Russische kant gaat vrij vlot en we voelen weer de vriendelijke maar koude, strenge attitude van de Russen aan de grens. Aan de Mongoolse kant gaat het heel wat minder vlot, we moeten van hier naar daar en terug naar hier. We zitten natuurlijk met het binnenbrengen van voertuigen, dat is altijd wat ingewikkelder dan terug weggaan. Maar we voelen direct een enorm verschil in het personeel. De Mongolen zijn goedlachs, vriendelijk en vrolijk op hun werkplaats en een grapje kan er zeker ook van af. Billy en Trisha die al zoveel grensovergangen hebben gedaan zeggen ons dat dit de langste ooit was. 4 uur heeft het geduurd voor we erdoor waren. Bij de laatste bareel moesten we een klein kotje binnen om een extra autoverzekering te kopen voor Mongolië. We hebben nog geprobeerd om met onze Belgische verzekering binnen te geraken, maar de bareel zou niet opengaan zonder Mongoolse verzekering van 1.600 RUB (30 €). We staan met z’n vieren (Billy, Trisha, Annelies en ik) in het kleine houten kotje waar een man het geld ontvangt de gegevens van de voertuigen in de computer brengt en een verzekeringsbewijs afprikt. Op het moment dat Billy zegt “dat is gemakkelijk verdient” vliegt de deur open met een zwaai en vlaag van vodka lucht. Een kleine gelukkige Mongool komt binnen gewaggeld en groet ons hartelijk waarna hij direct naar niet-mongoolse geldbiljetten vraagt. We zeggen dat we geen euro’s op zak hebben want ons briefje van 10 € willen we niet zomaar kwijt. Hij laat een kleine verzameling van buitenlandse biljetten zien en blijft vragen of we zijn verzameling kunnen aanvullen. Billy bedenkt ineens dat hij nog ergens een briefje van 5 AUD heeft en geeft het aan de man, waarvoor hij 1.000 MNT (0,4 €) terugkrijgt. Er volgt nog een zatte uitleg waar weinig van te verstaan is, handjes geschud en de man verdwijnt op dezelfde manier als hij was verschenen. Het Charlie Tévir Team heeft natuurlijk weer geen geld bij aan de grensovergang… Onze supervriendelijke Aussie-vrienden stellen zelf voor om geld voor te schieten en het dan terug te krijgen in de hoofdstand Ulaan-Baatar. Met een schuld van 2.000 RUB rijden we Mongolië binnen en het gevoel van “Yes! We made it to Mongolia!’ bekruipt ons. Tijdens de lunch denken we er ineens aan dat wij wel Euro’s op zak hadden en de Aussies gaan via Kazachstan naar Duitsland dus konden deze nog gebruiken.

We rijden richting Ulaan-Baatar en stoppen in een stad om wat Tugrik (MNT) uit de muur te halen. Het is heet en er is veel leven in het stadje. Als we uitstappen zien we achter onze auto een aantal jongens en wat kindjes zitten. Twee jongens spelen kaart, een andere jongen is met manuele stikmachine een rits in een damesschoen aan het stikken. Als we Annelies haar kapotte sandaal tonen springt een jongen recht en begint deze te repareren. Ondertussen komt er een oudere, nette man bijstaan die vanalles in het Mongools begint te zeggen. Hij steekt zijn vuist op (hier het teken van ‘bonne chance’ denken we) en hij geeft Annelies een heerlijke, sappige nectarine uit zijn plastiek zakje en wandelt weer weg. Met het beetje Tugrik dat we reeds kregen als wisselgeld op een taks aan de grens die we waarschijnlijk niet moesten betalen, betalen we 2.000 MNT, iets minder dan een Euro, aan de schoenmaker. We rijden weer verder door het weidse landschap met veel groene en bruine kleuren, heuvels en vlakten die veel rust uitstralen. In de vlaktes zie je af en toe kuddes koeien, paarden en schapen die dit immense landschap volledig voor zich lijken te hebben. Raar genoeg staen deze kuddes vaak zeer dicht bij of zelfs gewoon op de straat alsof ze daar graag zijn.

Net voor we het volgende stadje door rijden zien we op de flank van een heuvel een bijeenkomst van een 70-tal auto’s en een hoop paarden. Vooral kinderen van 6 tot 12 gaan te paard naar de bijeenkomst en wij beslissen een kijkje te gaan nemen. Vele kinderen hebben een nummer op hun rug, sommige zien er lichtjes zenuwachtig uit en sommige hebben traditioneel Mongoolse kledij aan. De paarden dragen een brandmerkteken op hun linkerbil wat aantoont van welke familie dit paard is. Op een vrij chaotische manier worden de kinderen te paard naar twee mannen gebracht waar de paarden worden gecontroleerd en naar een plek verderop worden gestuurd. We krijgen het gevoel dat dit een paardenrace wordt wat in dit seizoen vaak gebeurt als een dorp of stad Naadam viert. De nationale Naadam is 11 en 12 juli met 5 dagen vakantie nadien maar vele dorpen en steden doen hun Naadam eerder zodat ze de nationale Naadam op tv kunnen zien. Een wat modern uitziend meisje komt ons heel zenuwachtig, met behulp van haar iPhone vragen of we de Naadam van haar dorp willen zien. Na een tijdje begrijpen we dat de paarden hier vertrekken en een klein uurtje laten aankomen achter de heuvel en we worden uitgenodigd om naar de aankomst te gaan kijken. We wolgen een auto waarin drie chique geklede meisjes zitten eerst terug naar de asfaltweg, door het stadje, terug de asfaltweg af door de steppe tot we bij een yurt komen. Op de korte plukjes gras en het harde zand staan witte lijnen getekend en er is een blauw parkeerplaatje geplaatst. We worden uitgenodigd om de yurt binnen te gaan. Daar staan tafels in een U-vorm met stoelen en we mogen gaan zitten. We krijgen elke een kommetje Airag, gefermenteerde paardenmelk waarvan je buik wat raar zou gaan doen. Het is zuur, niet lekker en voelt inderdaad raar in de maag. Als ik vraag of de meisjes niets drinken zeggen ze dat ze al te veel hebben gedronken. Er wordt een schotel voor ons geplaatst waar allerlei vormen marsepein-achtige snoepjes op liggen. We hopen hiermee de zure smaak van de airag uit onze mond te halen maar de smaak is erger dan die van de airag. Deze snoepjes zijn ook van gefermenteerde melk gemaakt. Als we vragen wanneer de paarden aankomen zeggen de meisjes dat we zullen gaan kijken. Onze Airag is nog niet op en ze vragen of we deze willen meenemen. Uit beleefdheid stemmen we toe en ik ga vlug een lege fles water uit de auto halen. Maar we merken dat we het verkeerd hebben begrepen als de meisjes de fles proberen te vullen met nieuwe airag uit de grote kan. Ik zeg tsjoet tsjoet (klein beetje) waarop de meisjes vriendelijk ‘ok’ knikken. En kijk daar stonden we dan met een anderhalve liter ‘heerlijke’ Airag in onze handen.

We gaan aan hekken staan en zien de finishlijn. In het midden van het veld staat een elektriciteitsgenerator op benzine die een mengpaneel en luidsprekers, waardoor we een man horen spreken, voedt. Na 5 minuten naar de heuvel staren zien we plotseling tussen twee heuvels beweging. En de menigte rond de hekken begint rustig te juichen. Er komt een jeep aangereden en daarachter komen de kinderen met hun paard aandraven. Met hun zweeptouwen gaan ze te keer, ze gaan echt snel, de twee eerste lopen echt tegen elkaar aan en geven hun laatste krachten om er toch als eerste over te komen. Er zijn vijf plaatsen bij deze race. Als de eerste paarden zijn toegekomen begint er al veel volk af te druipen. We praten nog wat met de meisjes over het leven hier, geven hen chocolade snoepjes, bedanken hen en rijden verder tot aan een rivier waar we beslissen te overnachten.

Het is een ondiepe rivier waar veel paarden, koeien, schapen en honden hun dorst komen lessen. Wij hebben dringend verfrissing nodig en het paard dat even stroomopwaarts midden in de rivier een straal van jewelste loost houdt ons echt niet tegen om plat in de rivier te gaan liggen. En hoe zalig dat deed! Aan dit riviertje stoppen heel wat gezinnetjes die thuis geen stromend water hebben en volgens routine gaan de kinderen uit de kleren. Terwijl de kinderen dan in de rivier spelen wast vader de auto en moeder en kleren. Terwijl de kleren te drogen worden gelegd op het gras worden de kinderen ingezeept en afgespoeld waarna ze helemaal opgefrist weer verder rijden. Maar ook de rijkere Mongolen uit Ulaan-Baatar die onderweg zijn stoppen hier voor verfrissing en de jongeren komen hier drinken en zingen. Terwijl wij pasta met broccoli en gerookte zalm maken raapt een groepje Mongolen aan de overkant van de rivier keien uit de rivier. Door het lezen van Lonely Planet weten we dat zij Khorkhog maken waarbij hete stenen uit een kampvuur in een pot worden gelegd samen met schapenvlees en water.

Ah, we zitten in Mongolië, aan een riviertje en het was een zalige dag. We schrijven nog even wat reisverslagen over Rusland en het begint te schemeren. Af en toe rijden er mongolen te paard lang ons, echt mooi om te zien, die mannen kunnen paardrijden! De maan is groot, oranje en hangt net boven de horizon. Rond 11 uur als we denken stil aan te gaan slapen begin ik een klein hongertje te krijgen. Niet de eerste keer hoor, we eten wat minder grote porties dan in België, gaan wat later slapen, en vaak heb ik wel een hongerke als ik in bed kruip. Ik schrijf mijn laatste zinnen van een reisverslag en plots komt er een auto voorbij. De auto ziet ons en rijdt naar ons toe en stopt. Ik denk ‘ja, misschien niet zo slim om hier met mijn laptop te zitten…’ Ik zie niet wie er in de auto zit door de lichten en ga langs de zijkant van de auto. Het raampje gaat open en een jonge gast doet teken om naar de auto te komen. Terwijl ik naar de auto stap zoekt de man iets op de vloer van de auto tussen zijn benen. En ineens rijkt hij een schapenrib naar mij toe. Ik neem het aan en bedank de man. Het is nog warm, het is waarschijnlijk overshot van Khorkhog dat ze net langs de rivier hebben klaargemaakt. Een geschenk uit de hemel want hoewel het vlees wat stinkt naar schaap smaakt het heerlijk! Ik begin te klauwen en de man zoekt nog een stuk en rijkt een stuk vlees aan Annelies. Dat ziet er meer als een ingewand uit en we proberen duidelijk te maken dat één stuk voor ons twee voldoende is. We bedanken, de auto rijdt weer weg en met nog smaak van heerlijk schapenvlees op de lippen kruipen we ons bed in.


De volgende dag is het heet en we doen het rustig aan of eerder we zijn gewoon te lui om te bewegen. We chillen wat en leggen ons af en toe in het riviertje om af te koelen. Een man die zijn auto kwam wassen komt een babbeltje met ons slaan, in het Mongools. Hij leert ons het Mongools alfabet dat met slechts een paar letters afwijkt van het Russische en hij leert ons een paar zinnen zoals “mijn naam is…”, “wat is uw naam?” en “waar ben ik?”. We geven de man een glas Airag zodat onze anderhalve liter die we de dag ervoor kregen misschien ooit zal op geraken. Ik neem mezelf ook een glas, Annelies past. En eigenlijk, nu de tweede keer dat ik het drink, valt het best wel mee. Eigenlijk smaakt het mij wel. De man zegt dat hij het eigenlijk niet mag drinken omdat hij met de wagen rijdt en er een zeker percentage alcohol in Airag zit, maar hij drinkt het glas in één teug leeg. Terwijl zijn vrouw braaf in de auto wacht probeert hij ons nog wat uit te leggen over de wegen en de streken in Mongolië.

Er heerst al een hele dag een warme stevige wind, maar een tijdje nadat onze Mongoolse leraar weg is begint het nog harder te waaien. In de verte zien we dikke, donkere regenwolken op ons af komen en het duurt niet lang of we zitten in een korte zandstorm. Vanuit niets kwam er ineens een enorme rukwind en vloog er een vlaag zandstof rondom ons, slechts een tiental seconden, maar voldoende om onze auto langs binnen volledig onder een laag stof te leggen gezien alle deuren openstonden. En dan begint het hevig te regenen, dikke druppels koude regen vallen naar beneden. Een groep Mongolen aan de overkant van de rivier zit op een paar tellen volledig in de auto. Wij moeten eerst nog een paar spullen in de auto proppen en kruipen er ook in. Een paar minuten later is de bui over en schijnt de zon weer. We zien in de verte zandstormen op ons af komen. Het duurt even voor ze bij ons zijn en eens ze er zijn zijn ze vrij kort maar wel hevig. Tegen de avond is het weer wat rustiger geworden zodat we op ons gemak ons potje kunnen koken .