Een dip in Almaty

We komen aan in Almaty zonder nog lastig te zijn gevallen door de politie, uw vriend. De laatste 200-tal km tot Almaty was gloednieuwe vlakke asfalt, maar omdat men hier en daar nog wat werken aan het uitvoeren was mochten we die 200 km maar aan 50 per uur doen. Vrij frustrerend, zeker omdat de Kazakken zich hier niet aan houden en het echt wel veilig was om 100 per uur te rijden. De Kazakken, ondertussen kunnen we ook algemeen de Centraal-Aziaten zeggen, steken ook op zo’n manier voorbij dat je bijna van de baan wordt geduwd. Het is precies of ze er een sport van maken om zo dicht mogelijk, soms tot een kleine 10 cm, langs je te rijden. Op een gegeven moment zeg ik ‘nu is’t genoeg geweest’ en ik geef wat gas bij, waarop Annelies grapt ‘en nu gaat er een politie staan’. En inderdaad, nog voor ik me er bewust van wordt dat Annelies hier eigenlijk een grapje maakt zie ik de politie staan en ga ik maar weer vlug op m’n rem staan. Hup, terug tegen 50 per uur. Uiteindelijk blijkt dat Annelies geen grapje maakte, ze had een tegenligger zien flikkeren met zijn lichten. Gelukkig wordt hier op deze manier massaal gecommuniceerd wanneer politie langs de kant staat. Op den duur kan je het ook bijna voorspellen wanneer ze er staan: als je ervan uitgaat dat de snelheid limitering nu wel niet meer zal gelden, als je op een stuk belachelijk traag moet rijden,…

We rijden Almaty binnen, pffff wat een verkeer. Brede straten met soms 3 tot 4 rijstroken waarvan er minstens 1 wordt gebruikt als parking. We glijden mee met de massa’s auto’s door de straten van Almaty op zoek naar een goed plekje om te kamperen, wat niet gemakkelijk te vinden is. Uiteindelijk rijden we een paar kleine straatjes in en komen we terecht in een doodlopend straatje, nog vrij dicht bij een grote baan en naast een heel klein parkje. Lijkt ons een ok plekje waar met oorstoppen niet TE veel lawaai van de grote baan zullen horen. Al snel zitten we in een Italiaans restaurant, laten ons verleiden en bestellen een fles, niet te dure, Zuid-Amerikaanse wijn. Hier wordt de wijn niet voorgeproefd, het is een fles van 2009, lijkt mij iets te oud voor een wijn van deze prijsklasse en jawel, de wijn is eigenlijk wat te oud, maar nog net te doen. Men kent hier weinig van wijn en we krijgen het niet over ons hart om de wijn terug te sturen en maken er nog een romantisch avondje van. Als we terug bij de auto komen is het ineens vrij levendig in het doodlopend straatje. Het staat er vol wagens en er hangt heel wat jeugd en een aantal rare figuren rond. We doen de schuifdeur van de auto open, steken het licht aan en zetten ons op de omheining van het park terwijl we onze tanden poetsen. Ik zie een guur figuur naar onze auto toestappen. Hij heeft ons nog niet opgemerkt omdat de takken van de bomen het licht van de straatlantaarn tegenhoudt. Hij lijkt nieuwsgierig voor het licht dat uit de wagen komt en probeert door de spleetjes van de gordijnen te kijken maar hij ziet niets en komt langs de andere kant, aan de schuifdeur, gewaggeld. Hij is nu op een meter afstand van ons maar hij heeft ons nog steeds niet in de gaten, we zien hem verwonderd naar ons bed kijken en zien ook dat hij vrij zwaar onder invloed is van drank of drugs. ‘HELLO!!’ roep ik ineens en de man verschiet, kijkt zeer verwonderd en begint van alles in het Russisch/Kazak te brabbelen. ‘We don’t understand you man, we only speak English’ zeg ik, zelfzekerder dan ik me voel en de man begint zich te verontschuldigen en schuifelt achteruit. Hm, dat heeft goed gewerkt, ik ben normaal heel slecht met zatte of gedrogeerde mensen, zal misschien aan de man in kwestie hebben gelegen en niet aan mijn daadkracht, of juist wel.

Die nacht slapen we vrij slecht en de volgende dag zijn we moe. We besluiten er een internet dag van te maken. We hebben heel wat op te zoeken ivm grensovergangen voor de komende landen (waar zijn de internationale grens overgangen, de welke zijn open, welke zijn bereikbaar met de wagen, hoe passeren we de Oezbeekse enclaves in Kyrgizië, enz…) en visums voor de komende landen (wat zijn de procedures, waar zijn de ambassades, wat zijn de wachttijden, enz…). We stappen door Almaty met onze laptops op de rug op zoek naar een niet te duur kafé met wifi (de prijzen hier in Almaty zijn vrij hoog) en komen ondertussen een paar gebouwen en beelden tegen die we waarschijnlijk wel moeten gezien hebben. Telkens als we zo’n gebouw of monument zien zeggen we ‘check’ en zoeken we op de kaart wat dit gebouw juist is. Voor de rest van de dag doen we opzoekwerk en maken we notities, best wel vermoeiend, zeker als je al moe bent. We moeten ook een beetje een plan maken met data van start en eind van de visa. En dan nog iets. Als je Kazakhstan binnenkomt krijg je een immigratiekaart met een stempel op en je moet je binnen de drie dagen registreren in de daartoe bevoegde dienst waarbij je een tweede stempel krijgt. We lezen op het internet dat als je het land binnenkomt via de luchthaven je soms onmiddellijk twee stempels krijgt waardoor je je niet meer dient te registreren. We wilden ons in de eerste stad waar we kwamen registreren, maar daarover lazen we dat de immigratiepolitie je daar vaak niet willen registreren of toch maar slechts voor beperkte tijd waardoor je je nadien weer ergens anders moet registreren. We konden ook naar een andere stad gaan, maar dat was te ver omrijden. Bovendien zagen we dat wij bij het binnenkomen van het land twee stempels hadden gekregen en vroegen ons dus af of we ons nu wel moesten registreren of niet. We besloten dan naar Almaty te rijden en het zo te laten. Maar hier beginnen we weer te twijfelen en gaan weer opzoek naar info op het internet. We lezen dat je echt wel in de problemen kan komen als je je niet registreert, dat je het land niet buiten mag, je even wordt opgesloten, voor een rechter moet verschijnen en een zware boete moet betalen. Zelfs een reiziger die twee stempels op zijn immigratie kaart had schreef dat hij problemen kreeg met de grenspolitie. Ondertussen zijn we wel al een dag te laat om ons tijdig te registreren. We vragen het ook aan lokale mensen, maar die weten het zelf niet.

Pfffff, al die onzekerheid. Rusland en Mongolië was zalig, maar nu in Kazakhstan voelen we ons toch niet zo goed. Eerst die lastige, dringende Kazakken aan de grens, dan die corrupte politie, het minder mooie landschap dan in Mongolië, lastiger om vrij te kamperen, al die onduidelijkheid, de beugel van Charlie die nog kapot is, de vermoeidheid, de mensen lijken hier minder vriendelijk,…. Op weg terug naar de auto slenteren we door een park en zeg ik Annelies dat ik toch even een dip heb. De laatste dagen maken we ons meer zorgen over dingen dan wat anders. Ik zeg ‘we zouden nu toch de tijd van ons leven moeten hebben, genieten, ons amuseren, en kijk, we lopen ons hier zorgen te maken en te bokken’. Door dit te zeggen valt er al een hele last van mijn schouders. Natuurlijk moeten we genieten van deze reis, maar het is een avontuurlijke, weinig voorbereide reis. We kunnen ook niet verwachten dat we 24 op 24, 7 op 7 kunnen genieten, gelukkig zijn en lachen. Natuurlijk zijn er ook mindere momenten, onduidelijkheden, frustraties. Misschien is het ook een beetje reismoeheid die optreedt. Ik had hierover al gelezen in de maanden voor ons vertrek en had me toen al afgevraagd hoe het zou voelen. Een hele tijd gaat alles goed, zien we zoveel moois, hebben we prachtige ervaringen. Je wordt er rap aan gewend, en als het dan even wat minder mooi, minder avontuurlijk, lastiger,… is dan kan je natuurlijk even in een dip terechtkomen. Daarnaast beginnen we thuis, onze familie, onze vrienden, het eten, iets productiefs doen ook wel te missen. Het reizen is niet altijd gemakkelijk, zeker met al die auto problemen, maar je bent ook niets productiefs aan het doen. Door even met elkaar over dit gevoel te praten lost dit gevoel al voor een deel op.

Die dag krijg ik nog een berichtje van onze goede vriend Diego. Ik vertel hem onder andere dat we morgen naar een nieuwe beugel gaan zoeken. Annelies hoopt dat we hem wel gaan vinden, ik ben er vrij van overtuigd dat we het vervangstuk hier niet zouden vinden. Het ding is uit productie en kan zelfs niet in een officiële VW-garage worden gekocht. Diego blijkt er wel van overtuigd te zijn dat we de beugel gaan vinden, ‘je zal het wel vinden!’, stuurt hij. Dat geeft me ergens ook wat hoop, maar ik denk nog steeds dat het een zoektocht zonder resultaat gaat zijn. Annelies is hier altijd wat positiever in, ik altijd wat negatiever. Het gevolg is wel dat Annelies bij een negatief resultaat meer teleurgesteld is dan ik omdat ik me er al op had voorbereid. Bij een positief resultaat ben ik dan weer blijer omdat het beter is dan ik verwacht had. Maar misschien is het wel zo dat als je ergens in gelooft er meer kans is dat het uitkomt? We stappen een taxi in en vragen naar een bazaar te rijden waar we auto onderdelen zouden kunnen vinden, hadden we gisteren nog opgezocht. De man, Murat, spreekt geen woord Engels maar maakt gebruik van zijn smartphone om alles wat hij zegt te vertalen. Soms zijn de vertalingen goed, soms kunnen we er niets uitmaken. Hij zegt dat er waar wij heen willen geen auto onderdelen te vinden zijn en raadt ons een andere plaats aan. Hij zal het wel beter weten dus we volgen zijn raad op. Als we een groot gebouw met honderden aparte kraampjes binnen wandelen waar we al snel een paar “neens” ontvangen op onze vraag, krijgen we hetzelfde gevoel als tijdens onze zoektocht naar gloeibougies in Ulaanbaatar. Maar bij het derde kraampje worden we ineens verrast door een niet onmiddellijk negatief antwoord. De man van het kraampje belt even rond en zegt dat hij ons binnen 1 uur een beugel kan bezorgen voor een 130 €. Een véél te hoge prijs, maar we zijn zo blij dat we de beugel hebben gevonden dat we toestemmen. Murat, de taxichauffeur, wandelt even weg, fluistert iets tegen zijn smartphone die snel vertaalt, hij komt terug en toont op het scherm de woorden “Let’s walk…”. Dus, we volgen hem even naar een ander gangetje. Hier krijgen we op zijn smartphone te lezen dat dit wel duur is en hij misschien goedkopere zaken weet. 130 € is wel veel voor een beugel! We stemmen toe, gaan nog even tegen de man van het kraampje zeggen dat we binnen een uur terug zijn om de beugel te kopen (kwestie van zeker te spelen) en we rijden verder.

Het is zeer druk verkeer en terwijl we staan aan te schuiven in sluipweggetjes lezen we op de smartphone “Does everyone in Almaty has to be here??” waarbij Murat lacht. Wohow, een grapjes via google translate, dat is wel sterk!! Uiteindelijk komen we langs de enorme bazaar waar wij naartoe wilden. Wel, we hadden gelezen dat er iets verder na de bazaar veel auto onderdelen te vinden waren en dat is uiteindelijk ook waar Murat stopt. Je kan hier gemakkelijk op de rechter rijstrook parkeren, je krijgt zelfs parkeer begeleiding van oude mannen die een centje willen bijverdienen, maar Murat rijdt de parking van de bazaar op waar er eigenlijk geen vierkante meter vrij lijkt te zijn om nog maar met je auto door te rijden, maar het lukt hem toch. De bazaar is eigenlijk opgebouwd uit honderden, misschien duizenden containers die naast elkaar en vaak ook op elkaar zijn geplaatst. Tussen de containers lopen gangen, boven de containers is er een overdekking en aan de ingang van de containers zijn er soms kleine toonbankjes gemaakt. We lopen langs buiten een paar gangen voorbij wanneer ik opeens een VW en Audi teken zie hangen en roep naar Murat dat we een winkel zien, maar hij weet blijkbaar wel waar hij naartoe loopt. ‘Iets verder’, doet hij teken. We komen aan een container en leggen uit wat we zoeken waarop de man vrij snel twee beugels op zijn toonbankje legt. Knal, daar liggen ze. Als je gelooft in iets er mee voor zorgt dat het gebeurt, zal het geloof van Annelies en Diego er wel voor gezorgd hebben dat we nu twee beugels voor onze neus hebben liggen. De originele VW beugel kost 35 €, de Chinese versie 20 €. Dankzij Murat hebben we geen 130 € betaald voor een beugel!! Voor de zekerheid vragen we ook nog naar een koppakking, die heeft hij ook. Ook weer van verschillende makelij. We kopen een goede koppakking en gaan voor de Chinese beugel gezien ons geld bijna op is. Yeeeess, we hebben een beugel!! Murat had ons al gezegd dat hij niet meer veel tijd had, hij rijdt ons een stuk terug naar het centrum, stopt langs de weg, vraagt een meer dan eerlijke prijs, zegt dat als we een probleem hebben we hem altijd mogen bellen, stopt een andere wagen (iedereen in Centraal-Azië is taxichaufeur), onderhandelt een goede prijs voor ons en laat ons instappen. Wauw, na de eerdere negatieve ervaringen met de Kazakken is dit wel een mooi staaltje van eerlijkheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid. Dus Murat, als je dit leest, көп рақмет сізге (vertaald door google translate).

We gaan snel iets eten in de lekkere en goedkope Kazakse Lunch Garden en gaan Charlie ophalen. We rijden hem naar Car City, een plaats met veel auto mecaniciens die we gisteren ook op internet vonden. We kunnen ons hier ergens verder parkeren, het domein van Car City binnen wandelen en proberen te zoeken naar iemand die Engels kan, maar we weten al op voorhand dat ze Charlie gaan willen zien. Zonder aarzelen rijden we Car City binnen. Pffff, net zoals op de parking van de bazaar waar Murat op reed lijkt het voor een Belg of Europeaan onmogelijk om hier met de wagen binnen te rijden. Er staan honderden wagens geparkeerd, dubbel geparkeerd, het is niet duidelijk waar je kan rijden, je moet je er maar proberen tussen te persen. We weten ook absoluut niet waar we heen moeten. In het midden is er een groot gebouw met kleine raampjes, daar zullen wel geen mecaniciens zitten. Terwijl we ons door de auto’s heen rond het gebouw proberen te persen wordt er naar ons geroepen. Daar mochten we blijkbaar niet in, maar terugdraaien gaat niet gezien er maar een 5 cm plaats aan onze beide kanten is. De man doet teken dat we dan maar voort moeten rijden. We zien plots een garage en blij dat we misschien niet meer verder moeten door dit auto-doolhof stappen we uit en proberen we snel uit te leggen wat we nodig hebben. Hm, nee, ze verstaan ons niet. Een man doet teken dat we even moeten wachten, gaat een eethuisje binnen en komt terug met een meisje dat goed Engels kan en vertaalt. De beugel moet worden vervangen, dat kunnen we gemakkelijk zelf, de olie mag ook eens worden vervangen, dat kunnen we ook zelf als we een plaats zouden vinden om het te doen. We laten het maar aan de mecaniciens over. Daarnaast proberen we nog uit te leggen dat de auto meestal perfect start maar soms niet, zowel als de motor warm als koud is kan het voorkomen en we proberen het geluid dat Charlie dan maakt na te bootsen. Ok, ze begrijpen het en we spreken een prijs af.

En dan wordt het moeilijk voor mij om niet op die mannen hun handen te kijken om te zien of ze niets verkeerd doen. Ik heb het blijkbaar moeilijk die mannen alle vertrouwen te geven, hoewel zij wel mecaniciens zijn. Ze doen teken dat we in het eethuisje kunnen gaan wachten. Misschien is dat wel beter, misschien moet ik hen wat vertrouwen geven en het even loslaten. We drinken iets in het eethuisje en wachten maar na een tijdje moet ik toch even gaan kijken. Een mecanicien is onze starter aan het loskoppelen en ik zeg ‘ja lap, ik was er toch beter bij gebleven!’. ‘Er is niets mis met onze starter’ zeg ik tegen de mecanicien en ik boots en geluid nog eens na dat Charlie maakt als hij niet start. Het is wel duidelijk dat de starter wel zijn werk doet. Er komen nog wat mecaniciens bij, het Engels sprekend meisje wordt er weer bij gehaald en ze leggen ons uit dat er een kleine wijziging aan de starter dient te gebeuren waardoor het probleem wel opgelost zou moeten zijn. Ik geloof het niet echt, maar ja, zij zijn de specialisten en we laten ze maar doen. Dan stoppen ze onze oude oliefilter in onze hand en zeggen dat we er een nieuwe moeten gaan zoeken in het grote gebouw in het midden van Car City. Dus we gaan weer op jacht in gangen met honderden winkeltjes met auto onderdelen. Het is weer een hele zoektocht maar uiteindelijk vinden uiteindelijk een nieuwe olie-filter waarmee we terug naar de mecaniciens gaan. Maar het blijkt niet de juiste te zijn en één van de mannen gaat met ons mee naar de winkeltjes. In de winkeltjes hier zitten meestal dames. Eén dame in een winkeltje lijkt wel een auto-octopus, ze lijkt wel vier klanten tegelijk te bedienen, weet bijna onmiddellijk welk type filter, welke type olie, enz. de klant moet hebben, sterk! Hier kopen we een filter die ook licht verschillend is van de originele maar deze past er wel op. Nadien moeten we nog eens het gebouw binnen om nog wat motorolie te kopen, er moet nog twee liter bij. We kopen nog een bus van 6 liter om wat reserve te hebben gezien motor olie al even belangrijk als diesel is om te kunnen rijden.

Voilà, tegen de avond heeft Charlie een nieuwe beugel, verse olie en een nieuwe filter. We rekenen af en persen ons weer van het terrein van Car City. Het was een hete dag, er is veel gezweet en we hebben ons weeral een tijdje niet gewassen. Op de heenweg naar Car City zagen we langs de grote baan het grote Almaty Water Reservoir en er leek ook zwemgelegenheid te zijn. Dus dat is onze volgende bestemming, we vinden in de buurt een plekje langs een iets minder drukke baan om te overnachten en we trekken onze zwemkleren aan. Een deel van het gletsjerwater uit de Almaty Mountains die deel uitmaken van de Trans-Ili Ala-Too Mountain range die dan weer deel uitmaakt van het Tien Shan systeem, komt hier toe en waar het water wordt tegen gehouden door een dam zijn er aan beide zijden van het waterreservoir kleine strandjes gevormd. Het water is even zalig als- maar veel kouder dan- het eruit ziet. Maar in deze hitte is de afkoeling zeer welgekomen. Na een goei zwemmeke gloeit ons lichaam van de koude. Heerlijk! Na nog lekkere kip met frietjes en een goede pint in een gezellig eetkraampje langs de weg gaan we slapen.

De volgende dag rijden we nog even terug naar de bazaar met auto onderdelen om de koppakking die we hadden gekocht in te ruilen met één van de juiste dikte, deze was iets te dik. De juiste dikte was wel beschikbaar maar van Chinese makelij, een pak goedkoper. We ruilen de dikke koppakking voor de juiste en nemen er nog een luchtfilter bij, die later niet blijkt te passen. We kopen nog wat schriftjes en pennen om onderweg aan kinderen te geven. We besluiten aan de bazaar niet op de parking maar langs de baan te parkeren en laten ons begeleiden door zo’n oude meneertje dat een centje wil bij verdienen. Wel grappig, die zoeken tussen de massa’s auto’s langs de weg een vrije plaats en gaan daar, met hun fluo vestje aan, staan zwaaien met een leeg plastiek flesje. Als er dan iemand in rijdt vragen ze 100 Tenge. Als je er nadien wil uitrijden komen ze ook wel aangesneld om het rijdend verkeer even tegen te houden om het je gemakkelijker te maken. Bij het uitrijden deed Charlie weer moeilijk om te starten. Damn, het probleem van het starten leek dan toch niet opgelost met de aanpassing aan de starter, zoals ik eigenlijk al dacht. Annelies valt weer uit de lucht gezien ze dankzij haar positiviteit helemaal was overtuigd van het feit dat het nu wel in orde zou zijn. Soit, we geraken gestart en rijden in oostelijke richting, evenwijdig met de Trans-Ili Ala-Too Mountain Range. Wel speciaal, je rijdt over een vlakte, alles is vlak, het is broeiheet en in de verte rechts van je zie je heel de tijd een lange keten hoge bergen met wat sneeuw op de hoogste toppen.