Olgii: de redder die ons naar de meester brengt.

Het eerste dat we doen in Olgii is, te voet uiteraard, naar de post zoeken en jawel ons pakketje met gloeibougies is toegekomen!! Die gast in UB heeft deze gewoon opgestuurd en hier zijn ze dan. We hebben ze niet onmiddellijk nodig, maar we hebben er wel genoeg voor betaald dus, dat zit goed. Na een hapje te eten rijden we een stukje terug waar we een soort autoherstelplaats hadden gezien. Een herstelplaats vol met oude wrakken waar we Charlie tussen zetten. Er staat zo’n tien man rond een oude wagen die, als je er eens goed tegen ramt, vrijwel volledig uiteen valt. Wie die mensen allemaal waren is ons nooit duidelijk geworden, een paar waren de eigenaar van de wagen waaraan werd gesleuteld en de rest zullen we maar geïnteresseerden noemen. Uit de blikken van deze tiental mensen konden we uitmaken dat op deze plek nog niet zoveel buitenlanders waren beland. In de blik van de mensen dacht ik te lezen “jullie wagen rijdt nog, wat komen jullie hier doen?”. Ik probeerde dan toch een paar gasten aan te spreken die er een beetje uitzagen als iets of wat afwetend van wagens en deed teken dat ze ons moesten volgen naar Charlie. Ik nam een stuk hout uit onze voorraad om te koken als er geen hout te vinden is en legde met plat op de grond om onder de auto te kunnen kijken. Een man kwam aarzelend naast me op zijn knieën zitten en ik wees het gebarsten onderdeel aan. Toen ik rechtstond snapte ik waarom de man wat aarzelend om op de grond te gaan zitten ik was van boven tot beneden wit van het stof en kreeg dit er moeilijk afgeklopt. We vroegen de man of hij dit kon herstellen, maar hij verstond ons niet. Wanneer heb je tijd? Proberen in Russisch te zeggen met behulp van ons vertaal boekje, maar neen alleen maar starende blikken. De man die aan de oude wagen aan het sleutel was had blijkbaar ook maar 1 schroevendraaier, dat was het. We gaven het op, gingen verder en stopten bij een guesthouse om eens raad te gaan vragen. Een betonnen omheining met een paar yurts waar we wat ‘hello!?!’ stonden te roepen tot er een dame kwam. Deze was vrij behulpzaam en gaf ons de richting naar een garage en de optie om ’s avonds terug langs te komen want dan kwam hun mechanieken aan hun auto werken. Zij sprak ook goed Engels dus ook handig om te vertalen.

We gingen op zoek naar de garage maar deze was dicht. We kijken toch nog wat door de spleet van de scheef hangende poort en zien een vrouw die ons ook in’t oog heeft. Maar ze doet teken dat de zaak gesloten is. We rijden wat verder en komen langs een kleine garage waar men twee liften heeft om wagens op te tillen. We stoppen en proberen uit te leggen wat ons probleem is door weer plat in het stof te gaan liggen en met onze stok de barst aan te wijzen. De garagist zegt dat we het vervangstuk moeten gaan kopen dat hij dan graag zal vervangen. Een klant van de garagist belt zijn vrouw die Engels kan en geeft de telefoon door aan ons. De vrouw legt ons uit dat er aan de bazaar auto-onderdelen te vinden zijn. Dus we gaan naar de bazaar. Daar zien we containers vol materiaal staan, hier kan je alles kopen. We lopen één winkel met auto-onderdelen voorbij maar weten al op voorhand dat ze het daar niet gaan hebben, en verder zien we geen auto-onderdelen. We rijden terug naar de garage en vragen of we zijn garage even mogen gebruiken, de auto mogen optillen om het gebarsten onderdeel nader te bekijken en misschien op één of andere manier te verstevigen. Geen probleem, na even wachten op de lift die de 3 ton van Charlie kan dragen gaat hij de lucht in. We hebben ondertussen ook ontdekt dat het om een beugel gaat die de onderkant van het motorblok bevestigd aan de carrosserie. We halen het ding eraf en vragen de garagist of we de barst niet kunnen dichtlassen. De garagist zegt van niet, dit metaal kan je blijkbaar niet lassen. Hij zegt ons nogmaals naar de auto-onderdelen winkel te gaan met de beugel en er een nieuwe te kopen. Hij houdt een brommer taxi tegen en zegt dat hij mij naar de winkel moet rijden op een manier waarop hij er zeker van lijkt te zijn dat die winkel deze beugel zal hebben, maar ik heb de grootste twijfels, eigenlijk heb ik het gevoel zeker te weten dat ze het niet zullen hebben. Ik laat Annelies achter in een garage met twee rare garagisten (wel vriendelijke gasten hoor) en stap de brommer op met een toch wat ongerust gevoel. Annelies zegt dat het OK is. De brommer stopt aan de winkel waar Annelies en ik eerder die dag voorbij langskwamen maar niet binnengingen omdat het ons vrij duidelijk was dat ze het daar niet hadden. En inderdaad, ik toen onze beugel en krijg onmiddellijk een neen knikkend gezicht te zien. Zoals ik had verwacht, maar het kwam toch wel weer hard aan. Ik stond daar even te draaien in de winkel alsof iets me daar binnenhield wanneer een andere klant in de winkel zegt (in het Mongools) dat hij misschien wel kan helpen. Hij zegt me naar buiten te komen en zegt dat we de barst kunnen dichtlassen, waarop ik antwoord dat dit metaal niet te lassen valt. Dan wijst de man naar een stalen buis van een omheining naast de winkel en doet teken dat we zo’n stuk van de juiste maat in de beugel kunnen steken en vastzetten met bouten. Hmmmmmmm…. ja misschien wel. Hij zegt dat hij me wel naar iemand wil rijden die dit kan doen, tegen betaling uiteraard, taxi kosten.

Shit, Annelies zit daar alleen bij die garagisten te wachten. Ik volg mijn intuïtie en stap in de wagen van de man, ik ga hem vanaf nu de redder noemen, we komen een prijs overeen en ik laat Annelies via Whats App weten dat de plannen wat veranderd zijn en vraag of alles ok is. Ja, alles is ok daar, bevestigd ze. De batterij van mijn GSM is zo goed als plat. De redder rijdt de hoofdstraat van Olgii door en rijdt een wijk binnen die bestaat uit zanderige straatjes, betonnen omheiningen met daarin schamele huisjes. Hij slaat links af, dan twee keer rechts en nog een paar keer links en rechts terwijl hij voor zich wijst en zegt ‘Master, master!’ om dan te stoppen aan een huisje dat lijkt op alle ander huisjes in deze wijk. Hier ziet het er echter doods uit en de buren bevestigen dat de man voor minstens een week weg is. Even verder stoppen we aan een betonnen omheining en als we deze binnenwandelen komen we terecht in een mini-autokerkhof. Het huisje achterin kijkt op een tiental autowrakken met rechts een schuurtje met daarrond een hoop metaal en auto onderdelen op de grond. Er hangen een 7-tal mannen rond die hier, zo blijkt later, niet wonen. Geen idee wat ze hier doen, het enige dat ik ervaar is dat ze geïnteresseerd meekijken naar wat er de volgende 20 minuten gebeurt. Een dikke man, half Aziatisch als kaukasisch, die een ‘master’ zou zijn komt aangewandeld en de redder begint er tegen de praten. Ik begroet de master maar er komt noch goeiedag noch oogcontact terug. Hij gaat op een houten blok naast zijn werktafeltje met een bankschroef zitten en begint een oud versleten metserstruweel te lassen. Dat gaat vlot en het ding kan terug gebruikt worden. Dan neemt hij onze beugel in de handen en bekijkt dit van alle kanten. De 7 andere mannen komen er ook rond staan, maar er wordt niets gezegd, er wordt een stilte gecreëerd alsof men de hersenen van de master wil horen schakelen. Uiteindelijk breekt de redder voorzichtig de stilte en probeert zijn ideeën aan de master te brengen en terwijl hij dit doet denk ik dat ik het hoofd van de master lichtjes zie schudden, het vet in zijn nek dat daar hangt tijdens het neerkijken naar de beugel lijkt inderdaad wat te bengelen van links naar rechts. Hij slaat een diepe zucht en probeert de gebarsten beugel zo goed mogelijk in elkaar te passen met zijn handen en blijft het ding van alle hoeken bekijken. Na een tijd zegt hij iets tegen mijn chauffeur die het dan door zegt aan mij, maar ik versta hem niet. Plots komt er een jongere Aziatische man uit het huisje achterin aangewandeld, de jongen studeert in Turkije en spreekt dus Engels. Hij legt uit dat de master het misschien wel kan fixen maar eerst moeten we iets gaan kopen in de winkel, de chauffeur weet wat we moeten kopen. Ik krijg een bericht van Annelies die vraagt hoe ver wel al staan. ‘OK’ zeg ik, ‘we gaan dit nu kopen en komen terug maar zeg tegen mijn chauffeur dat ik eerst mijn vriendin wil gaan ophalen, ik zal hem de weg tonen.’

Onderweg zegt de chauffeur me dat hij vreest dat de winkel misschien gesloten zal zijn. Soms is het echt bizar dat je plots een totaal vreemde lijkt te verstaan, het gebeurt zo snel dat je eigenlijk niet weet of de man nu Engels heeft gesproken of gebaren heeft gebruikt. Je begrijpt wat hij heeft gezegd of dat denk je toch en dan pas ga je denken, ‘hij spreekt toch geen Engels?’. We gaan komen aan bij de garage waar ik uitstap en Annelies zeg dat ik haar nog nooit alleen heb gelaten sinds we zijn vertrokken. Ze is ongedeerd, ze heeft wat gewacht, de twee garagisten waren even gaan pauzeren en heeft wat ‘usual talk’ met een andere klant gehad (‘where are you from’…). De garagisten vragen uitleg aan de redder, ze lijken niet heel content maar zeggen dat ze zullen wachten en dat we ons moeten haasten. In snel tempo rijden we weer naar de winkel waar de redder me had aangesproken en kopen een 15-tal bouten en moeren en vertrekken weer naar de master. Daar aangekomen vinden we de master niet maar er zit al wel een stuk metalen buis op de schroefbank. Hij heeft een stuk uit buis gesneden of gelast en in de bank geschroefd. Hij komt weer aangewaggeld en gaat zonder iets te zeggen of oogcontact te maken weer op de houten blok zitten en last de buis in één vlotte beweging weer toe. Dan gaat hij een kotje binnen waar een grote metaalbewerkingsbank staat. We volgen nieuwsgierig en heel geduldig slijpt hij millimeter per millimeter de buitenkant van de metalen ring op de maat van de beugel. Hij doet dit met veel geduld en precisie. Een oudere man komt kijken, dit is de vader van de master en zou een supermaster zijn. Hij laat zijn zoon zijn werk doen maar het kriebelt duidelijk in hem om zich af en toe te moeien en tips te geven. Je voelt dat hij zich met een zekere vrede probeert te beheersen, dat hij het vak heeft doorgegeven aan zijn zoon maar dat het nog steeds kriebelt om er terug in te stappen, maar hij zichzelf wat tegenhoudt alsof hij er op een manier vrede mee heeft gevonden, maar ook weer niet helemaal.

Na een dertig minuten slijpen op de bank is de metalen ring op maat om in de beugel te passen. Met een oude metaalboor worden er gaten in de beugel en de ring geboord en met bouten wordt de beugel op de ring bevestigd. Dan nog de rubber er terug proberen in te krijgen en klaar is kees. Wauw, dit is echt wel een meesterwerk. De redder zegt dat dit een museumstuk zal worden en we het op onze kast moeten zetten in België. We gooien onze bedankingen naar de master die ze bescheiden probeert te ontwijken. Het is de supermaster die de prijs opstelt die best meevalt voor de miserie die dit prachtwerk van ons wegneemt. Tijdens de rit terug naar de garage voel ik me zo opgelucht, ik ben zo blij om dit te hebben gezien dat ik bijna blij ben dat de beugel is kapot gegaan. Het was een toffe ervaring. Terug aan de garage betalen we de taxikosten van onze redder die ook meevallen gezien de miserie die we hadden gehad moest deze man niet naast me in de winkel hebben gestaan en zijn hulp hebben aangeboden. Onze twee garagisten zitten braaf op hun bankje te wachten, Charlie hangt nog in de lucht. We zetten de gerepareerde beugel er terug op. Er is wel een boutje die de beugel bijeen houdt dat nogal dicht tegen de motor zit, maar de garagist zegt dat het ok is en we halen Charlie weer naar beneden. ‘Money, money!’, zegt de garagist we betalen hem de gevraagde prijs die heus wel meevalt voor de tijd dat Charlie daar omhoog heeft gehangen. Het is ook al laat, de mannen hebben overuren moeten doen. We zijn blij dat het hersteld is en proberen de weg naar de master terug te vinden om hem te bedanken met een ‘Mijnen Duvel’, gebrouwen door De Meulekes. We kregen van broer Bart een fles van elk brouwsel en van ‘Mijnen Duvel’ kregen we een extra fles met de opdracht die in Mongolië te drinken samen met een Mongool, en we vonden dat de master dit wel verdiende. Helaas vinden we de weg niet meer in het doolhof van straatjes in de wijk. Tijdens het rijden vinden toch dat de motor nog een akelig geluid maakt als de motor stationair draait en bij het achteruit rijden. Dat is zeker die bout die dicht tegen de motor hing. We gaan ons succes vieren in een Turks restaurantje en kruipen moe ons bed in dat we aan het hoofdplein van Olgii hebben geparkeerd.

De volgende dag gaan we na het klein ontbijt enkele winkeltje af om wat voorraad in te slaan. Hier in deze stad, helemaal in het westen van Mongolië, waar de enige asfalt weg naar de grens met Rusland leidt, is er echt zeer weinig te vinden in de winkels en je moet elk dingen ook nakijken op de houdbaarheidsdatum want de meeste zaken zijn vervallen. Dit neemt dan ook wel tijd in beslag. We krijgen honger en bestellen iets in een restaurantje maar het duurt letterlijk een uur voor ons eten klaar is. We willen vertrekken richting de grens met Rusland maar die motor maakt echt wel een verschrikkelijk lawaai bij het stationair draaien en we rijden weer naar de garage om dat boutje er toch af te zagen. Na twee uur wachten mogen we weer op de lift en zagen we het boutje eraf waarbij het ijzerzaagje van de garagist nog breekt. Ik heb met hem te doen want hij was al aan het klagen over zijn materiaal en vroeg me hoeveel onze dopsleutels hadden gekost, die hadden we wel nodig om het werk iets vlotter te laten verlopen. Ik wilde hem onze dopsleutels wel geven, maar we hielden ze toch liever bij voor moesten we ze nog nodig hebben op onze verdere tocht. Ok, de bout was er af, het lawaai was weg, de motor startte wel niet van de eerste keer, maar daar keken de garagisten niet zo van op. De derde keer starte de motor weer perfect. We zijn bijna Monoglië uit en moeten de ‘Mijnen Duvel’ nog delen en beslissen dit met de garagisten te doen, die het wel lijken te lusten. Een klant van de garage proeft ook eens maar die vindt het maar niets en houdt het bij de Airag (gefermenteerde paardenmelk). Het bier smaakt heerlijk na het al te vake platte bier dat we hier hebben gedronken. We rijden Olgii uit met een voorlopig herstelde beugel en hopen dat hij het volhoudt in het Altai gebergte.