Charlie wil niet mee

Na twee nachten kamperen aan het riviertje rijden we naar de hoofdstad Ulaan-Baatar (UB), we weten niet wat we daarvan moeten verwachten. Niet de leukste stad volgens velen, maar we moeten er wel zijn om onze verdere visums in orde te brengen.

Zoals in elke hoofdstad is het verkeer in UB best chaotisch en de Mongolen rijden ook wel heel anders dan de Russen. Terwijl de Russen weinig of niet claxonneren, doen de Mongolen dit maar al te graag en wel in verschillende situaties: als het licht op groen springt, als ze een andere wagen voorbij steken, als er een wagen in de weg staat, als er een voetganger oversteekt,… Over voetgangers gesproken, die zijn hier geen cent waard. Terwijl de Rus op de rem gaat staan als een voetganger nog maar een zebrapad nadert, claxonneert de Mongool als hij moet vertragen omdat een voetganger over het zebrapad rent. Stoppen voor voetgangers doen ze hier niet, het is eerder uitwijken of zelfs gewoon doorrijden in de hoop dat de voetganger snel genoeg loopt/stopt om niet onder de auto terecht te komen. Ook van ervaren motards horen we dat ze niets waard zijn op de weg en UB een ware hel is om te rijden.

Soit, volgens onze vier verkeersregels “go with the flow”, “stay calm”, “concentrate” en “ENRAHA” rijden we vlotjes het centrum binnen en zetten we ons op een parking naast het theater, pal in het centrum van de stad. Van hieruit voeren we in de volgende dagen onze taken uit: een combinatie van stad bezichtigen, de was doen, alles in orde brengen voor aanvraag visums, een jazz-concertje meepikken, afspreken met de gezellige Gentenaren Matthias en Zehra die ongeveer de zelfde route als ons doen, bezoek aan ambassades, dollars zoeken voor de Istan-landen,… Na het heerlijke Indische eten met Matthias en Zehra zijn we nog naar een karaoke gaan zoeken om de avond af te sluiten. Karaoke’s in overvloed hier, maar, niet zoals bij ons. Hier huur je een klein kamertje met karaoke installatie en wat zetels af en gebeurt alles zonder toeschouwers. Hebben we dan maar gepast.

Na drie dagen rond hossen in UB beslissen we, in afwachting van ons visum, een trip te maken naar de Gobi woestijn. We halen een goede voorraad water en wat eten in om de woestijn te trotseren en stippelen al een deel van de route uit om de volgende dag te vertrekken. Maar die ochtend had Charlie er blijkbaar niet veel goesting in en wilde niet starten. We doen de motorkap open en al snel komt er een jonge gast zijn hulp aanbieden. Hij weet er zelf niet te veel van maar geeft toch een paar tips en belt rond voor iemand die ons kan komen helpen. Er komt nog een man bij staan die wat vragen stelt en tips geeft en even later ligt er ineens nog een man onder onze auto te sleutelen. Maar niets helpt. Dan komt er een Mongools acteur, die in het theater naast ons werkt, voorbij en vraagt ook of hij kan helpen. Hij spreekt goed Engels en kocht in 2005 dezelfde wagen als Charlie in Duitsland en reed ermee naar Mongolië. Hij kende dan ook iemand in UB die VW-specialist zou zijn en hij belde de man op. We moesten een tijd wachten maar uiteindelijk kwam deze wel opdagen. Op een gegeven moment stond er een man of 6 rond Charlie, allemaal hun hulp aan te bieden. Na heel wat proberen en sleutelen hebben ze hem aan de praat gekregen met ‘starters fluid’, niet zo gezond voor een diesel motor met gloeibougies.

De vraag was nu: wat is er precies aan de hand? We zagen er zo naar uit om naar de Gobi woestijn te vertrekken maar durfden nu niet meer. Het was al na de middag en we hadden nog niets gegeten dus dat zijn we dan eerst gaan doen. Op weg terug naar de wagen deed een oude man die op bankje zat teken. Hij daagde ons uit voor een spelletje schaak. We stemden toe en gingen zitten. Hij telde 5.000 MNT neer, dat was zijn inzet, waarop wij hetzelfde deden. Met ons twee hielden we vrij lang stand tegen de zetten van de man. Af en toe moesten we wel eens vragen wat we precies met welke pion mochten doen. Uiteindelijk won de man. Daarna naar een paar garages gereden in de hoop te weten te komen wat er nu juist kapot zou zijn aan Charlie, maar het was enorm druk door het aankomend Naadam festival. Hoe behulpzaam vele mensen hier ook waren, echt helpen konden ze ons niet en we hoorden verschillende verhalen. Het zouden of de gloeibougies, of de injectiepomp en/of de dieselfilter kunnen zijn. Ook de koppakking was aan vervanging toe, maar dat hadden we zelf al eerder ondervonden. Volgende queeste was: hoe kunnen we deze repareren want blijkbaar zijn vervang onderdelen niet zo gemakkelijk te vinden in Mongolië. Soit, de volgende dag weer heel de dag rond gehost van garage naar garage en de enige manier om aan onderdelen te geraken bleek bestellen via de VW garage en 14 dagen wachten, maar dat zagen we niet zitten omdat we nog niet zeker wisten wat het probleem precies was. We hadden van een andere man gehoord dat we sommige onderdelen hier misschien wel konden vinden of online bestellen (zou goedkoper zijn). We waren kapot! We hadden al een aantal nachten slecht geslapen door nachtlawaai in de stad, de drukte van de stad werd ons ook wat te veel, we hadden ons al 4 dagen niet gewassen, we stonken en dan werden we nog eens duizelig van al die onzekerheden en vragen in ons hoofd over Charlie. Gezien Charlie terug perfect startte besloten we het risico te nemen en toch naar Gobi te rijden met onze nieuwe banden want die hebben we wel kunnen laten vervangen.