De grote overtocht naar het Westen

Een beetje later dan gepland maar daardoor met nog meer goesting trekken we uit UB naar het wilde westen van Mongolië. We zijn net de stadsrand uit en worden vergezeld door een enorme regenboog waarvan we beide uiteinden de grond in de verte zien raken. Een prachtboog en volgens ons een beloftevol teken voor een veilige overtocht. Charlie start weer naar behoren, echt koud is het nog wel niet geweest, maar we zijn ervan overtuigd dat de mechaniekers hun werk goed gedaan hebben en een blije en tegelijkertijd opgewonden rust heerst door onze aderen. Yes we zijn weer op den buiten, heerlijk, zeker de mongoolse buiten heeft op deze korte tijd onze harten gestolen. Enkele uurtjes rijden later, het wordt al avond, rijden we de hoofdweg af en zetten ons tussen de mongoolse heuvels en paarden. Een 200 meter van de grote weg, maar toch lijkt het of we kilometers verwijderd zijn van de bewoonde wereld. Het begrip ruimte krijgt hier in Mongolië meer betekenis, voor mij het eerste land (wie weet zijn er nog andere, dat kan ik zo niet zeggen, maar ik vermoed niet zoals dit) waar je de ruimte zo letterijk kunt ervaren. Soms lijkt de omgeving zo verlaten en voel je je even helemaal alleen op de wereld dat je als het ware geneigd zou kunnen zijn kledij te laten voor wat het is en in alle naaktheid al rennend te genieten van de vrijheid die ruimte met zich meebrengt. Bij wijze van spreken natuurlijk.

De volgende dag houden we grote kuis in ons huisje. Het was nodig met al het werkgerief en reserve band opeengepropt in onze woonruimte. Tijd dat deze zaken terug verhuisden naar de berging op het dak. Na toch een aantal uren puzzelen en paar keer vloeken (deze keer germen voor een keertje) dat de koffer niet goed op slot geraakt, lukt het uiteindelijk toch en kunnen we weer verder rijden. We hebben onze route zorgvuldig uitgestippeld en dankzij de vernieuwde kaart die we in UB hebben gekocht kunnen we ook de betere van de minder goede onverharde wegen onderscheiden, want een 300-tal km verwijderd van UB zal van asfalt niet veel meer te bespeuren zijn. In de keuze van de weg hebben we naar een evenwicht gezocht tussen oké om met charlie op te rijden en de aanwezigheid van meertjes en mooie omgeving. De meest noordelijke route laten we voor wat ze is, aangezien de weg daar naar horen zeggen vrij tot zeer beperkt is, de meest zuidelijke route is qua wegen dan weer het betrouwbaarst, maar dan zie je niet veel anders dan dorre woestijn. De gulden middenweg it is.

Onderweg staan we op verschillende adembenemende plaatsjes, meestal met een rivier of meertje in de buurt. Koken doen we sinds onze paardentocht op een houtvuur. Nu we de manier van drie stenen plaatsen, daartussen vuurtje maken en dan gewoon de pot op de stenen zetten, hebben ontdekt, zien we het nut van ons gasvuurtje minder in. Wat met zich meebrengt dat we nu ook een duidelijke kooktaakverdeling hebben; samen sprokkelen we hout, ik snij de groenten en zet alle kruiden klaar terwijl Germen het vuur prepareert. Het gaat ons goed af. Meestal vinden we wel wat hout op onze slaaplocatie. In de meer dorre streken met niet veel meer dan steppe beginnen we enkele uren voor we plannen te stoppen goed uit onze doppen te kijken. We maken dan af en toe een extra stopje om een stuk hout of grote steen in te laden.

Op een ochtend - na een nachtje slapen aan een riviertje in een nationaal park - krijgen we een wijze les van een vader die met zijn dochter de rivier bezoekt. Germen gaat traditiegetrouw wat water in onze leeggegeten yoghurt beker doen om deze uit te spoelen, wanneer plots een man vanalles in het mongools tegen hem begint te zeggen. Zijn dochtertje vertaalt: “You should not put white things in the water, because the master of the river doesn’t like that and bad things will happen to you.” “Oh I didn’t know”, zei Germen, “I saw many people wash their hair in the river”. Waarop het meisje repliceerde: “they don’t know, bad things will happen to them.” Germen bedankte het duo voor de raad en sindsdien doen we ons vuil water niet meer in de rivier enkel en alleen omdat dat de rivier vervuilt en mensen dan niet meer kunnen genieten van dat heerlijk fris helder water, maar ook omdat we de watermeester niet tegen ons willen krijgen ;-). Niet veel nadat we terug aan het rijden zijn steekt er een jeep ons voorbij met daarin een ons welbekend gezicht. Zuluu, de slechte mini-van kiezer met veel praat, it is! Er wordt teken gedaan om te stoppen en met iets minder enthousiasme dan de tegenpartij zetten we Charlie even aan de kant. Zuluu heeft een Duitse familie gevonden, die hij als reisleider kan begeleiden. Hij is duidelijk in zijn nopjes en met een pint in de hand (het is 10u ’s morgens) komt hij ons – precies zijn meest dierbaarste vrienden – een hand geven. Hij vraagt natuurlijk eerst hoe het aan het khovskol meer was en of de mini-van om 18u vertrokken is. Hij was duidelijk misnoegd met ons antwoord dat we zelfs een grote bus hebben moeten nemen na twee uur wachten en misprijst even de mongoolse manier van werken. Hij gaat met de Duitse familie naar warmwaterbronnen een beetje verder en vraagt, of misschien is smeekt een beter woord, ons om hen te vergezellen; “Das ist ganz toll”. Wij zeggen hem dat we niet zoveel tijd hebben om onze overtocht te maken en dat we liever tot aan het meer wat verder gaan. Na nog een paar smeekbedes “Nein, hot springs sind toller”, kunnen we hem toch duidelijk maken dat onze wegen hier zullen scheiden. We krijgen allebei een beetje onverwacht nog een dikke knuffel en wensen elkaar nog een goede trip. Als we de auto terug inzitten, kunnen we het niet laten even met de situatie te lachen en goedgemutst en ook blij dat we dit op redelijk snelle manier hebben kunnen afwimpelen, rijden we verder.

We zijn een tweetal dagen onderweg wanneer we ons wederom aan een prachtig meer hebben gesetteld. Onze privé-zwembaden worden steeds groter en ongerepter. Zwemmen zit er deze keer echter niet in. Koken was prioritair aangezien we in de verte de wolken donkerder zien worden, ze zetten zich ook dichter en dichter bij elkaar tot de boel ontploft. Het onweer blijft echter goed aan de andere kant van het meer hangen, waardoor we tijdens het eten van het dreigende uitzicht kunnen genieten. We zetten zelfs nog een potje water voor thee op. Op dat moment lijkt de wind toch ineens van gedacht te veranderen en blaast de wolken onze kant op. Het is echt zot hoe snel dit gaat. Plots waait en joelt het rondom en in Charlie. We ruimen gehaast onze spullen op terwijl we zelf bijna wegwaaien. Enkel de pot met heet water laten we nog even warmer worden op het vuur. Net voordat de regendruppels te groot en snel neerplenzen, kunnen we onze schuifdeur dichttrekken (sleuren is misschien beter woord) en genieten we binnen van een tasje thee en een chocolaatje daarbij. De volgende dag is de hemel weer rustig geworden en vullen we onze watertanks bij met meerwater.

De wegen worden nu echt wel een pak avontuurlijker. Kleine zandweggetjes met allerlei putten en gaten, soms een bergje op, dan weer bergje af. De ene keer rijd je precies over harde golfplaten, dan weer op grote bultruggen, de andere keer zijn het hoopjes los zand, dan weer de grote plassen, die het de chaufeur moeilijk maken. We zijn het er wel over eens geworden dat het voor de bijzitter misschien wel nog zwaarder is, aangezien die gewoon moet ondergaan en de putten vanuit een heel ander gezichtsveld precies recht onder de banden ziet verdwijnen. Germen heeft het er nog iets moeilijker mee dan ikzelf om de controle van het stuur los te laten en het bijzitten te ondergaan. Hij rijdt wat meer, wat ik dan wel weer oké vind. 100% gefocust rijden dus en hopen dat je een goed weggetje van velen bent ingeslagen, want terugrijden wil je op deze wegen ook niet graag doen. Hoewel dit soms niet te vermijden is. Eén keer liep onze weg door een riviertje, dat ons toch een beetje te diep leek nadat ik de diepte op mijn sleffers was gaan checken. Ik vraag ook ineens aan de twee meisjes, die daar in dat niemandsland met flessen met witte vloeistof staan, of het melk of airak is dat ze verkopen. Spijtig genoeg is het airak, melk konden we nog wel gebruiken, aan airak wagen we ons niet zomaar vrijwillig aan. We besloten het weggetje ernaast te nemen en hoopte zo die rivier te kunnen ontwijken en ergens door een droge bedding terug onze richting op te gaan. We moeten echter na een tijdje besluiten dat de oversteekpunten van deze rivier enkel dieper worden en het misschien toch slimmer is die eerste oversteek te nemen. Vanuit de verte hebben we ook Toyota priuskes door die oversteek zien rijden, dus denken we dat het ons ook wel moet lukken. Na de kudde geiten en schapen voor een tweede keer gestoord te hebben in hun rustig dutje op de weg komen we terug aan de plek met de eerste oversteek, waar de papa zijn twee dochtertjes juist komt ophalen om naar huis te gaan. We schatten het riviertje nog eens goed in en rijden voorzichtig het water door. Het lukt, Charlie is echt een beest!

Op het stuk met tot dan toe de moeilijkste weggetjes worden we verrast door een ineens wel al te bekend Vlaams accent. “Hey, ook belgen”, roept een vrouw ons vriendelijk toe. Onze rode letters en B op onze nummerplaat hadden ons verraden. Zij gaan eerder undercover door Mongolië, aangezien enkele mongoolse grapjassen hun nummerplaat hebben gestolen en ze nu met Mongoolse plaat rondrijden. We zetten onze auto’s een beetje aan de kant en doen een gezellig babbeltje. Een leuk gezin uit het ons welbekende Emblem zo blijkt. Zij hebben ook even een break (8-tal maanden) van het Belgische werk en school leven genomen, hoewel de twee jongens door de leerplicht nog wel hun lessen onderweg van hun ouders krijgen. We krijgen nog een nuttige tip over een meertje dat echt wel de moeite is om een beetje om voor te rijden als we kunnen en rijden daarna verder in de andere richting. Wij zetten ons een beetje verder aan de rivier met enkele yurts erbij. We zien daar nog een kudde yaks bijeen gedreven worden en kruipen ons bed in na vermoeiende rijdag.

De dagen gaan snel voorbij. Al rijdend voorbij prachtige landschappen. Eerst waren het vooral groene bergachtige gebieden, waar we doorreden. Na een tijdje werden de groene bergen dichtbij meer en meer bruine bergen op de achtergrond van een voor de rest redelijk leeg landschap. Het stof kruipt in alle hoekjes en gaatjes van Charlie en onszelf. Als we een tikje geven tegen onze matras komt er een stofwolk van jewelste uit. We passeren ook enkele gezellige dorpjes, waarbij sommigen aan het wilde westen van de Amerikaanse westernfilms doen denken. Een grote zandlaan met daarrond enkele kleine winkeltjes moet het centrum voorstellen, waarrond nog enkele zanderige straatjes met huizen staan. Onze middagpicknicks zijn telkens de ideale moment om al dat moois wat beter in ons op te nemen. Eén keertje genoten we onze lunch aan een groot licht zout meer, we stonden daar weer helemaal in ons ukkie. We zijn ondertussen al vele meren gepasseerd, maar we worden ze niet beu. Geen enkel meer is hetzelfde, elk hebben hun eigen kenmerkjes waardoor ze uniek en speciaal zijn. Dit meer zag er heel wijd uit tussen al die lichtbruine zanderige heuvels. Wat het vooral uniek maakte was dat het water ongeveer overal maar tot kniehoogte kwam. Zo konden we op honderd meter van de kust nog rustig door het water pootje baden. Aangezien we dringend een bad nodig hadden, hebben we ook nog even krokodilleke gespeeld en onze laag-water-zwem geoefend. Het licht zoute water was perfect van temperatuur en voelde heerlijk zacht aan. Ondanks het ondiepe water was het één van de meer memorabele zwemmekes deze trip.

Het weer is echter niet altijd goed en zo hebben we onze middagpauze op een regenachtige dag ook een keer bij een mongools gezin in een yurt gespendeerd. We zochten eigenlijk gewoon een vuilbak om ons vuilzakje nog eens in te droppen, maar terwijl we dit vroegen werd er ons ook gevraagd of we niets moesten eten. Er kwam wel een hongertje piepen en we zijn op het aanbod ingegaan. We werden niet zoals we verwachtten naar het klein huisje met de maaltijdfoto’s op geleid. We dachten dat dit het restaurant gedeelte was. Maar we werden uitgenodigd in hun yurt en na een kwartier woorden wisselen, die de andere partij niet verstond, hebben we toch een schotel noodles met schapenvlees kunnen bestellen. Het gezin bestond uit een vader, die languit op de bank lag en enkel opstond om het dak af te dekken wanneer het te erg regende. Daarnaast was er een zoontje, van een jaar of tien, die wat met zijn speelgoedgeweer speelde en dicht bij de papa bleef. Een goed gezette moeder, die uit foto’s gebleken nog model was geweest. Dan waren er nog twee tienderdochters, het minst verlegen en die na onze gitaar in de auto te hebben zien liggen, bleven vragen naar wat muziek. Aangezien het toch wel een serieuze tijd wachten was op ons eten, hebben we in afwachting de gitaar en ons repertoire bovengehaald. Eerst het ‘Greet & Olivier’ lied, het gaat nog een mongoolse hit worden. Het enthousiasme was groot ‘more, more, more’ en we speelden en zongen Jolene van Dolly Parton. Ze kregen er niet genoeg van. Germen speelde nog wat intrumentaal verder, mijn tekstenkennis was op. Dan vroeg ineens de mama de gitaar ook even en verraste ons met een traditioneel mongools lied, terwijl ze zichzelf begeleidde op gitaar. Germen had de akkoorden snel door en begeleidde haar daarna ook nog een keer. De meisjes bleven ons aanmoedigen en wilde meer gezang horen “Annelies sing, sing”. We moesten ze spijtig genoeg teleurtellen, we zullen ons repertoire nog eens moeten uitbreiden. Net toen we begonnen te twijfelen of we echt wel eten hadden besteld, werden de noodles binnengebracht. Zeer lekker en iedereen kreeg een kommetje en genoot mee. Misschien daaom dat heel het gezin blij reageerde wanneer we hadden toegezegd hier iets te eten. Na nog wat fotoboeken van één van de meisjes te hebben bekeken, vonden we het wel weer eens tijd worden om te vertrekken. De meisjes werden met ons meegestuurd om te vragen of ze ons brood mochten kopen. Ze hadden onze businhoud al heel goed geïnspecteerd en verlegen zijn ze niet. We gaven het hun met veel plezier, net zoals wat snoepjes en honing. Wat we met minder plezier hebben achtergelaten is the lonely planet. Die hadden we bovengehaald voor de paar zinnetjes mongools die erin staan en waren we uit het oog verloren. Dit ter zijde was het weer een hele leuke lokale ervaring geweest en reden wederom met een glimlach verder.

Een beetje verder werden we verrast door een stuk asfalt dat veel verder reikte dan wat op onze kaart stond. Ze werken hier wel goed door, nog een paar jaar en heel de weg van UB naar het westen is ook geasfalteerd. De asfalt leidde ons naar het stadje Ulaangom en doordat we door deze verrassing wat tijd gewonnen hadden, konden we zeker nog langs dat meertje dat het Belgisch gezinnetje ons zo had aangeraden. In Ulaangom vulden we onze voorraad eten bij, werden we door enkele Russen voor gek verklaard dat we vanuit België met de auto tot hier waren gereden, en gingen we nog eens tanken. De langste tankbeurt tot nu toe. In heel mongolië doen ze hun best om de tank altijd zo vol mogelijk te krijgen, maar dit tankvrouwtje sloeg toch spijkers met koppen. 20 minuten hield ze het vol om milimeter bij milmeter, na wat schudden met de auto, de tank bij te blijven vullen. Germen zei af en toe, oké het is wel goed zo, maar ze bleef gaan. Als resultaat zat onze tank misschien wel dubbel zo vol als anders. We lieten de stad weer achter ons en niet veel verder sloegen we een weg de bergen in op weg naar het midden in de bergen gelegen meertje, dus niet meer bergen bekijken vanop afstand maar recht er door cruisen, of misschien is traagjes oppuffen een beter woord.