Voorbereiding voor de toch naar West-Mongolië
Door: Germen
Blijf op de hoogte en volg Charlie
24 Juli 2015 | Mongolië, Ulaanbaatar
De zoon van een legerofficier ontmoeten we ook voor de tweede maal in deze garage. Na een upgrade van zijn 4x4 vorige keer om te gaan vliegvissen is hij er nu om LEDstralers te installeren zodat hij op wolven kan jagen. Wolven zijn een echte plaag in Mongolië voor de vrolijk loslopende veestapels en er wordt beroep gedaan op jagers om de populatie wat in te tomen. Elke man in Mongolië zou ergens twee geluksbeentjes van een wolf op zich moeten hebben, anders ben je geen echte man... Uit ondervragingen blijkt dat wel niet elke man hier zelf de wolf heeft neergeschoten maar de beentjes gewoon heeft gekocht. Soit, de officierszoon heeft blijkbaar te veel centjes wat ook te zien is aan zijn rechter arm die iets langer is dan zijn linker door de zware gouden armband. Wel moeten we zeggen dat de mannen die de upgrade uitvoeren (Mr. Bob en zijn team, die een deel van de kleine garage huren), dit zeer professioneel doen.
En zo komt ter sprake dat wij eigenlijk wel van plan waren om een metalen beschermingsplaat onder onze wagen te laten zetten. Gezien de beste wegen (die vaak ook verschrikkelijk slecht waren) achter ons liggen en wat nog komen moet veel zwaarder zal zijn is dit wel het geknipte moment om dit te laten doen. We zitten hier met een professioneel team metaalbewerkers dat niets anders doet en het is hier best goedkoop in Mongolië dus we spreken af voor de volgende dag. Voila, iedereen in de garage gaat de deur uit behalve onze mecanicien die zuchtend nog een andere sleutel komt nemen omdat hij toch zo moeilijk bij die bougies geraakt.
Dan komt er een netjes geklede man binnen gewaggeld, loopt ons gelukkig straal voorbij en gaat naar boven waar er nog iemand aan een bureautje blijkt te zitten werken. Na een tijdje komt de man terug naar beneden en dan ziet hij ons zitten en ik zeg 'hello' waar ik meteen spijt van krijg. De man begint daar een zatte uitleg, heel vriendelijk en geanimeerd maar oh zo zat en een beetje freaky. Hij zou een dokter zijn en heeft wat te veel wodka naar binnen omdat zijn dochter was afgestudeerd en hij voelde zich daar precies wat schuldig over gezien wij herhaaldelijk 'I am a bad boy' riep terwijl hij zijn hand op zijn hoofd sloeg. Het werd hem toch gezellig en kwam naast mij op de bank zitten en probeerde een hele uitleg te doen waarbij hij non stop, diep in de ogen van Annelies keek. Eerst was ik vooral bezorgd omdat hij met zijn gegesticuleer meermaals bijna van de bank viel. Maar zijn blijvende doordringende blik naar Annelies begon me toch wat te vervelen dat het heel even in me opkwam hem een klein klopje op zijn schouder te geven waardoor hij waarschijnlijk uit balans zou zijn geraakt en van de bank zou zijn gevallen. Maar ik besloot me dan maar te verplaatsen met mijn schouder pal tussen zijn ogen en Annelies. De man had het niet eens door en floeps hij boog zich naar achter zodat hij langs mijn andere kant weer volle kijk had in Annelies haar mooie blauwe ogen.
Als een engel uit de hemel kwam de mecanicien ons zeggen dat zijn werk klaar was en als katapulten sprongen we recht en liepen de garage binnen. De zatte man volgde ons en bleef zijn litanie afvuren en ik moest echt tussen hem en Annelies gaan staan. Uiteindelijk maakten we hem op een vriendelijke manier toch duidelijk dat hij mocht afdruipen en de man begreep het. De wodka moest hem blind hebben gemaakt voor subtiele communicatie. We waren in deze buurt nog menig door Wodka doordrenkte zielen tegengekomen, zelfs ’s ochtends om 10u.
De bougies zitten er in, Charlie is genezen!! Yes!! Nadat we Charlie in de buurt van het hostel parkeren vieren we dit nog even met een heerlijk frisse pint, trekken onze kamer in en slapen nog eens in een kamer met vier muren wat heerlijk aanvoelt. We hebben het gevoel dat we thuis zijn. We genieten enorm van het feit dat we gewoon uit bed kunnen stappen en naar de wc op de gang gaan, of zelfs een douche nemen als die vrij is! Ik ben zo moe dat ik zelfs op de slechte matras en door het lawaai van buiten doorslaap, Annelies slaapt iets minder goed.
Terwijl Charlie de volgende dag een op maat gemaakte metalen beschermingsplaat onder zich krijgt proberen wij nog een aantal zaken te regelen. We hebben de gloeibougies, en voor de zekerheid nog een dieselfilter, besteld bij Volkswagen Ulaanbaatar om meer zekerheid te hebben dat één van de wegen zou lukken. We hebben deze al betaald en zouden ze dus ook graag ontvangen. Bij VW beginnen ze echter wat verhalen te maken over het misschien later toekomen van deze onderdelen en de verhalen lijken niet volledig te kloppen. Wij willen zo snel mogelijk onze tocht naar het westen beginnen en moeten een oplossing zoeken voor moesten de onderdelen te laat toekomen en hossen daarvoor de ganse stad door. Mongolia Airlines kan enkel pakketten versturen vanaf 35kg en dat van ons zou misschien 1kg wegen. Onze cynische opmerking dat als we een zware steen aan ons pakket binden het dus wel zou lukken begrijpt de bediende gelukkig niet… Bij Mongol Post is het zeer moeilijk om ons begrijpbaar te maken maar we hebben de indruk dat dit misschien wel kan lukken.
Het wordt heter en zwoeler in de stad en na het ophalen van Charlie met zijn nieuwe onderplaat parkeren we in het centrum om daar te overnachten. We hebben nog niet gegeten en komen terecht in een restaurantje waar het al even heet en zwoel is als buiten. Terwijl we eten loopt het zweet van onze ruggen. In toiletten in restaurants is hier vaak een wasbakje in het toiletkotje zelf waar wij ons soms wel eens aan durven wassen. In dit restaurant is de wasbak echter buiten het toilethokje zelf. Maar onze voeten zien gewoon zwart van de hele dag op onze sleffers de stad te doorkruisen en twijfelen toch wat om niet even onze voeten met dat heerlijk fris water af te spoelen. Ik vind het er wat over maar zeg tegen Annelies ‘doe jij maar, ik zal de wacht houden en iets roepen als er iemand komt’. En dus steekt Annelies haar voeten om de beurt in de wasbak onder de kraan voor een frisse wasbeurt. Terwijl ik ernaast de wacht hou voel ik de friste van het water langs me heen komen, ik kan dit niet laten gaan en zet Annelies op wacht. Ook mijn voeten gaan één voor één in de wasbak maar ik kan er niet genoeg van krijgen, ook mijn gezicht krijgt een beurt, oh zalig, en mijn nek… Het duurt niet lang of gans mijn hoofd hangt onder de kraan. Met een paar papiertjes probeer ik het meeste water op te vangen maar natuurlijk ben ik klets nat. Giechelend en druipend wandelen we het restaurant buiten en gaan wat opgefrist in onze hete bus liggen.
Volgende dag slaan we een voorraad voedsel in, halen we een reserve band zodat we een volwaardige band hebben moesten we er één lek rijden (je ziet hier veeel mensen langs de kant staan met een lekke band) en gaan zonder succes nog op zoek naar gas om op te koken (ze gebruiken hier de Koreaanse aansluiting). Dan gaan we als laatste stop naar de VW garage om hopelijk onze bestelde onderdelen op te halen en jawel ze zijn gearriveerd!!! Of toch niet helemaal, enkel de Dieselfilter en 1 van de 5 gloeibougies zijn toegekomen. De andere zouden nog onderweg zijn. We bellen met de engels sprekende bediende van VW (die heeft vandaag vakantie) en die beweert dat wat hier nu ligt van Singapore is gekomen en de 4 andere bougies van Duitsland moesten komen gezien niet meer voorradig in Singapore. Moeten we dit nog geloven na die twijfelachtige verhalen over de levertijd? We willen de bestelling annuleren maar dat zou niet gaan… We vragen om het order op het computerscherm te laten zien en daaruit blijkt toch wel dat men 5 bougies heeft besteld. Ok, we vragen onze wel zeer behulpzame, Engels sprekende, bediende Dulu wiens naam wel eens mag vermeld worden een oplossing te zoeken om de bougies via de post tegen eind de volgende week in Olgii de grootste stad in het westen van Mongolië te krijgen. En voilà, we zijn klaar om naar het westen te vertrekken, yihaa!! 1.500 km waarvan maar een 300 km geasfalteerd, dat wordt een avontuur!!
-
15 Augustus 2015 - 17:58
Jospriet:
Beste Germen en Annelies,
Goed gelezen, allee het waren dan toch de gloeibougies, blij dat het opgelost is hoor.
Goede verder zetting van de tocht gewenst.
Joannes -
17 Augustus 2015 - 14:43
Greet Schalenbourg:
mercikes jullie ervaringen te kunnen lezen. en te beseffen:
Water is onschatbaar waardevol! -
17 Augustus 2015 - 17:54
Greet Schalenbourg:
Nog eens vorige verslagen en foto's bekeken.
Die geiten van de herder in de Gobiwoestijn. Fantastisch!
En ... jullie lijken daar geregeld alleen op de wereld te zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley