Back in UB-city – te lang naar ons goesting

We komen 20 na 12 uur ’s middags terug aan in UB, nog net op tijd om onze paspoorten bij de Russische ambassade af te halen. Dat loopt gesmeerd, maar dan komt de vraag wat we nu met Charlie gaan doen. Aangezien onze hypothese is dat het de gloeibougies zijn die het laten afweten, focussen we ons daarop. Hoe krijgen we de juiste gloeibougies zo snel mogelijk tot bij ons? Verschillende plannen doorkruien onze hersenen, en uiteindelijk beslissen we Jimmy van de volkswagen garage in Lier, die ons voor ons vertrek al had geholpen met ons kapotte raamslotje, te contacteren met de vraag of hij deze gloeibougies kan bestellen en opsturen naar ons via DHL. Bestellen kan hij ze zeker, ze zouden de volgende dag al in hun kantoor zijn, opsturen via DHL hebben ze echter nog nooit gedaan. Wij regelen het DHL-deel zelf en via de website vullen we een applicatie in om de gloeibougies op te pikken bij volkswagen Lier en ze te laten afleveren op een DHL-punt in Mongolië, Erdenet om precies te zijn, een stadje een beetje meer naar het noorden dat op onze geplande route ligt. Met de starters fluid bij de hand kunnen we wel al tot daar geraken (ook hopen op warm weer) en dan zijn we toch die hoofdstad al uit. Dit proces heeft de rest van de dag in beslag genomen, telefoontje hier, telefoontje daar, nog wat opzoekwerk, applicatie herhaaldelijk ingevuld, maar dan toch maar dit aanvinken, of zou het toch eerder dit zijn... en dat met heel traag internet in het enige jazz-café van UB. Het muziekbandje dat zich herhaaldelijk afspeelde hebben we een stuk of drie keer gehoord, algoed met wat leuke nummers op. Vermoeid kruipen we ons bed in, dat geparkeerd stond langs een toch redelijk drukke baan achteraf bekeken.

’S Morgens wordt ik redelijk uitgeslapen wakker (maar een paar keer wakker geworden van het lawaai), maar ik blijk de enige te zijn. Germen zijn hersenen zijn heel de nacht doorgegaan en vanaf 5u ’s morgens kwamen nog heel wat bedenksels boven. Als het nu de gloeibougies niet zijn, staan we nog verder van huis. We zouden toch op één of andere manier moeten kunnen testen of dit wel echt het probleem is. We zitten nog steeds met de andere opties, die de verschillende garagisten vorige week hadden geopperd, misschien is het toch de injectiepomp, of toch eerder de dieselfilter... en nog een nieuwe optie die hijzelf had gevonden op het internet was dat het ook de relais kon zijn... Damn, hoe geraken we hier ooit helemaal uit? De twijfel zat terug in onze beide hoofden. Maar algoed heb ik een uitstekende doe-het-zelver als reispartner. Samen met onze volkswagen-T4-handboek en het internet komt hij tot allerlei manieren van hoe we de bougies en relais kunnen testen. Op het parkingske waar we ook die dag niet gestart geraken (weer koude regenachtige nacht) krijgen we de hulp van twee mongolen, die toevallig passeerden en precies niets anders te doen hadden dan ons de ganse voormiddag te helpen met een paar tests. We komen hierdoor al te weten dat het de relais waarschijnlijk niet is, maar om echt zeker te zijn dat het de gloeibougies zijn, moeten we deze eruit halen. Dit willen we echter niet op een parking doen en we besluiten de starters fluid nog een keer te gebruiken (willen we ook niet te vaak doen, want ook niet zo super gezond voor dieselmotoren) om naar het Oasis-guesthouse te rijden. Hier kunnen auto’s zich veilig binnen een omheinde ruimte parkeren en kan je kiezen om in je eigen wagen, yurt of kamer te slapen. We verkiezen de eerste optie en zijn al super blij met de luxe toilet, douche en restaurantje op enkele meters afstand te hebben. Dit is ook de ideale locatie om andere overlanders te ontmoeten, vaak ook met hun auto, mobilhome of moto onderweg. We horen iemands moto pruttelend starten, ontmoeten een Duits koppel dat ook al een tijdje op hun onderdelen aan het wachten zijn die ze via DHL besteld hadden en krijgen nog wat bemoedigende en onze hypothese bevestigende raad. We zijn niet alleen met onze problemen.

Blij dat we nu een doel hebben, namelijk gloeibougies eruit krijgen en testen met volt en weerstandmeter, kruipen we vol goede moed onder onze auto. Dit is best wel leuk. Als echte mechaniekers sleutelen we vijsjes en moertjes los en we krijgen er na paar uren goed teamwerk wel drie van de vijf bougies uit. En ja hoor, twee van de drie zijn volgens onze tests kapot. Onze hypothese blijkt toch te kloppen, goed nieuws. We checken ondertussen nog eens op de DHL-site of ons pakketje goed vertrokken is geraakt, maar dit blijkt vast te zitten bij de douane in België, slecht nieuws. We bellen DHL België op en krijgen als antwoord dat het factuur ontbreekt. Huh, welk factuur, we sturen het eigenlijk van onszelf naar onszelf op. De DHL-telefoniste geeft als raad dat we die bougies beter vanuit België mee hadden kunnen nemen, want je kan wel zo’n factuur maken zodat het België uitkan, maar dan weten we nog niet of de douane van Mongolië het pakje zeker zal doorlaten... Als we willen kunnen we proberen de zending te annuleren en ons geld terug te vragen aangezien de koerier een fout heeft gemaakt het zonder factuur mee te nemen vanuit Lier. We hebben nog bedenktijd tot 15u in de namiddag (België-tijd), daarvoor kan ze het pakketje nog steeds deze dag laten vertrekken. De moed zakt ons terug in onze schoenen, weer twijfel. Het lijkt wel even of we negatieve energie aantrekken en rond ons blijft hangen; de bougies gaan kapot, Germen zijn oplader van de computer werkt niet meer, daarna barst zijn scherm, en om het helemaal af te maken springt enkel de lamp boven ons tafeltje in het refterke van de guesthouse.

We hebben ondertussen ook van iemand gehoord dat we met bougie in de hand toch kans hebben ze hier op de zwarte markt te vinden of in één van de vele autowinkeltjes, die gesitueerd zijn doorheen gans de stad. Het merk zou er niet echt toedoen, wel de afmetingen moet precies overeen komen. We besluiten om het zo eens te proberen. Te voet (we willen Charlie niet meer belasten met vuile starters fluid) gaan we op stap. We hebben onze timing echter niet goed uitgekozen. De zwarte markt, waar honderden auto-kraampjes bij elkaar gevestigd zijn, is omwille van het naadam-feest minstens tot zaterdag of zondag toe. Dan maar de enkele winkeltjes die toch open zijn proberen. Stappend afgewisseld met korte taxiritjes leren we de stad veel beter kennen dan origineel gepland. De auto-onderdelen-winkels dan toch. Maar geen resultaat; in ontelbare winkeltjes hebben we onze bougie getoond, maar nergens hebben ze onze soort. Vaak een directe neen, die hebben we niet, soms een persoon die wat meer moeite doet om mee te zoeken maar uiteindelijk met dezelfde uitkomst naar ons komt. Zoveel neens krijgen op één dag doet wel iets met een mens. Vaak wisten we wel dat de kans zeer klein was dat ze de bougies zouden hebben, toch kwamen al die neens aan. Heel vermoeiend. We krijgen de raad naar de volkswagen-garage te gaan, maar daar weten we dat ze ook niet zijn van ons bezoek vorige week. Ook de volgende dag gaan we tijdens de voormiddag terug op pad en proberen in de winkeltjes die gisteren niet open waren... Helaas met dezelfde uitkomst. Omdat we niet durven wachten tot zaterdag of zondag op de kans ze misschien maar waarschijnlijk niet op de zwarte markt te vinden en we niet zeker zijn van de DHL-oplossing (we hebben uiteindelijk wel een factuur gemaakt en ze laten doorgaan), gaan we naar de volkswagen garage om ze ondanks de lange levertijd daar ook te bestellen. Als we op twee paarden wedden moet het toch minstens één keertje goed gaan. Onze engelsprekende vriend, die ons vorige keer goed geholpen heeft en verantwoordelijk is voor de bestellingen is er niet. Al een geluk spreekt één van de verkopers ook een woordje engels en zo bestellen we wederom vijf bougies en dan ineens ook maar een dieselfilter. Kan geen kwaad om die als reserve bij te hebben bedenken we dan. Een nieuwe koppaking wilden we ook wel, maar daarvan konden ze niet met zekerheid de juiste voor ons model vinden zonder onze auto te zien. Charlie stond nog in de guesthouse en aangezien we wilden dat onze bestelling zo snel mogelijk de deur uit was, lieten we dat maar gaan. Desondanks zouden de onderdelen pas maandag, tien dagen later, hier aankomen. Deze boodschap kwam hard aan en mede door de vermoeidheid moest ik toch even buiten diep gaan ademhalen. Maandag, tien dagen later, is het 27/8 en zouden we nog geen week hebben om de westerse grens te bereiken. Aangezien de asfalt een 300 km van UB in die richting stopt, zou dit nog wel een hele karwei kunnen worden. Dit strookte helemaal niet met ons initieel idee deze tocht geheel op het gemakje te doen, met tijd genoeg om te genieten van al het moois en ook nog een bezoekje te brengen aan de Tsataan-mensen. Deze wonen helemaal in het noorden (alleen daarvoor al 7 dagen nodig), enkel te paard bereikbaar, die nog volgens oude tradities samen leven met grote rendieren. Hier had ik in België al over gelezen en zagen we allebei enorm naar uit.

Oké knop omdraaien, het is zoals het is. Maar we gaan ook geen tien dagen in de saaie hoofdstad liggen wachten. Morgen nemen we de bus naar Khatgal.