Van Letland naar Rusland

Van Letland hebben we niet zo veel gezien, we hebben dit land meer als een transit naar Rusland gebruikt. Ten opzichte van Litouwen ziet het stukje Letland dat wij gedaan hebben er veel landelijker en armer uit. De bomen zijn veel lager, de wegen zijn veel slechter, de steden zijn nogal raar,…

De stadjes zien er redelijk leeg uit, tot je aan het winkelcentrum komt waar het leven plaatsvindt. De stadjes onderling zijn verbonden met slechte wegen waar heel veel wegenwerken aan de gang waren waardoor de rit naar Ludza wel wat langer werd dan verwacht.

Onze eerst indruk van Ludza gaf ons ook een vrij raar gevoel. Een leeg, stil stadje met een kerk en een parkje. Natuurlijk ligt dat aan onze verwachtingen. Wij zien op de kaart een grote stip staan en wij denken dat daar een stad is, wat het voor dit gebied in Letland waarschijnlijk ook is. Maar voor ons Belgen is dit een dorp. En rij eens op een weekdag een onbekend dorp binnen, daar is ook niemand of niets te zien behalve een kerk en eventueel een parkje.

We hebben Charlie op de parking aan het kerkje gezet, een filmke gekeken en gaan slapen. De volgende ochtend hebben we na een koffie (gezien wij niet echt koffiedrinkers zijn, lees gebruik van toilet) in het cafeeke aan de kerk toch nog wat leuks in Ludza kunnen ontdekken: de dorps -euhm, ik bedoel, stads-bewoners die in hun tuintje aan’t werken zijn -het is hier blijkbaar de gewoonte om als dame op degelijke leeftijd je tuin te bewerken in je ondergoed-, een pottenbakker die zijn baksels aan het opschuren is, een blinde man die accordeon speelt, vissers, een oude Joodse synagoog uit de 19de eeuw die door de Nazi’s deels werd verwoest, overblijfselen van een kasteel dat in de 14de eeuw werd opgebouwd door Germaanse kruisvaarders,…

Na deze mooie wandeling en een Lets lunchke voelden we toch weer de meren naar ons roepen. Maar bij onze dagelijkse check van Charlie bij het vertrek zagen we toch weer wat raars onder de motorkap. Om zeker te zijn hebben we dan toch maar eens onze garagist gebeld, maar die stelde ons vrij gerust dat er niet te veel kan gebeuren, dat dat maar kleinigheden zijn. Voor de zekerheid zijn we toch nog naar een lokale garage gaan zoeken, maar ook daar maakte een typische Letse mecanicien ons op best wel een ludieke wijze duidelijk dat alles prima in orde is en dat we niet zo ongerust moeten zijn. Toen Jimmy vanuit België dan ook nog eens liet weten dat alles wel in orde is waren we zeker gerust. We maken ons te snel zorgen bij elk lekje en elk vlekje. Laat ons hopen dat we hieruit leren en later, moest er ooit een klein Anneliesje of Germentje rondlopen, we niet elke dag bij de dokter staan voor niets ;-).

Soit, zoals wel vaker is het altijd wel even zoeken naar een goed plaatsje, maar als het richting meren en rivieren gaat zijn wij wel volhardend. Dus weer een goed plekske gevonden aan een meertje waar er nog een meisje met haar grootvader en vriend aan het vissen waren. De teleurstelling van de vriend werd weggespoeld toen de grootvader kwam aanmeren met in zijn bootje twee snoeken. Wauw, een snoek van 16 kilo en een kleinere die ons plots in de handen werd gestopt. Gezien we net omelet met champignon en tomaat aan het eten waren hebben we de snoek mooi gekuist en een kopje kleiner gemaakt zodat die net in onze ijskast paste voor de volgende dag. Na een kampvuur en wat ontspanning zijn we dan net voor de muggeninvasie in ons bed gekropen en weer heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn we na een heerlijk fris meerbad, ontbijt en wat sax-oefeningen naar Rusland vertrokken. De grensovergang ging vrij vlot t.o.v. sommige verhalen die we hadden gelezen, ook gezien er niet veel andere grensoverstekers waren. Zowel aan de Europese als aan de Russische kant werd Charlie gecontroleerd en waren er telkens 2 controleposten waar we ons paspoort moesten laten controleren. De Europese zijde ging vrij smooth, daar spraken ze ook nog een paar woorden Engels. De Russische kant was heel wat anders. Daar stelden ze ons vragen in het Russisch die we uiteraard niet konden beantwoorden en deden ze een tijdje moeilijk over de saxofoons. Ik denk dat ze naar papieren van de saxofoons vroegen en ook dachten dat we misschien gingen optreden in Rusland met een toeristenvisum. Ze hebben ons 1 van ons 8 dozen doen openmaken, ze zagen vanboven een trui liggen dus was het goed - we hebben de ijskast eens moeten openmaken, toen ze zagen dat het een ijskast was, was het goed - we hebben twee keer de dakkoffer moeten openmaken, maar ze zagen het precies niet zitten om op de auto te klimmen om te zien wat erin zat - en ze vroegen wat er in ons reservoirs zat en moesten even glimlachen toen we zeiden “vada”… Dan moesten we nog een formulier invullen, twee keer, want we hadden een foutje doorstreept en dat mag niet.

Voilla, er was nog een bareel die we door moesten. We zijn maar in de auto blijven wachten tot de bareel openging, maar dat gebeurde niet. Er stond allerlei tekst, maar daar konden we niets uit opmaken, het Russisch alfabet is even wennen. De man achter ons bij de paspoort controle sprak Russisch en stond met zijn wagen achter ons en bleef ook in zijn wagen zitten. Uiteindelijk kwam er een wachter teken doen dat we door een deur moesten in een kotje. In dat kotje zat een dame die ook geen Engels kon, maar de man achter ons vertaalde dat we 480 Roebel tolgeld moesten betalen. We lachten nogal dom en zijden dat we geen Roebels hadden. “Ok, just give 10 euro’s and it will be good.” Dus we geven gewoon 10 euro. De man gaat met een goede glimlach naar buiten en zegt “Good luck in Russia!”.

Allright, we zijn in Rusland en we hebben 200 Roebel! Die hebben we teruggekregen van het vrouwtje in het tol-kotje. Dus we hebben 10 euro gegeven, daarmee hebben we 300 RUB betaald en 200 RUB teruggekregen. Dus… 1 EUR is 50 RUB… Wow, kijk daar, een Russisch tankstation. Oh 34 RUB voor een liter Diesel, denken we, want we kunnen de tekens niet lezen, maar er staat geen 95 of 92 achter (hier is’t 95 en 92 ipv 98). Ok, looks cheap… Uiteindelijk is 1 EUR 63 RUB, de Roebel staat laag t.o.v. de Euro en is het hier best wel goedkoop voor ons, t.o.v. België dan.

We rijden richting Moscow dat een kleine 800 km verder ligt maar hebben geen idee waar we gaan stoppen en wat we gaan zien. En dan begint het te komen en zien we langs de lange rechte baan met enkele rijstroken bossen met af en toe wat grasveld ertussen. Maar geen landbouw, wel houten huisjes met af en toe een huisje uit betonstenen. Een zijweg van de grote baan naar een dorpje is een gravelweg, we volgen dit even en zien een groepje huisjes, en een zandweg die verder gaat naar een ander dorpje, denken we. We keren terug naar de hoofdweg en rijden nog een stuk verder langs de bossen. Heel zot maar mijn GPS die ondertussen al bijna 10 jaar oud is werkt nog perfect en heeft naast alle kaarten van Europa ook nog eens een stuk van Rusland (al zeker tot Moscow). Als we even uitzoomen op de GPS zien we wat verder, rechts van de baan die we volgen een grote blauwe vlek.

Jawel, een meer!! Ter hoogte van de blauwe vlek gaan de we baan af en komen we op een brede gravelweg die Charlie door elkaar schudt. Af en toe horen we een auto of grote vrachtwagen aandraven die ons voorbij raast en ons in een grote stofwolk achterlaat. We komen voorbij een klein meertje en zien aan de oever wat tentjes staan en denken, ai dat plekje is al bezet. Wat verder komen we aan het grote meer maar elk zijweggetje leidt naar een huis aan het meer. We houden een fietser tegen en vragen waar we kunnen kamperen maar hij verstaat ons niet. We doen het slaapteken, wijzen naar de auto en naar de rivier. De man lacht en doet een hele vriendelijke uitleg in het Russisch waar we uit opvatten dat er aan het meer niet echt kampeergelegenheden zijn… We rijden nog wat verder maar vinden niet echt een plekje waarop we beslissen terug te keren en eens te gaan kijken naar de tentjes aan de oever van het kleine meer. Daar is een man en een vrouw aan het kamperen met een stuk of 10 kinderen tussen 12 en 16 jaar. Ze hadden het er echt gezellig gemaakt, een groot vuur waar potten boven hingen, er stond een grote houten tafel,…

De vrouw kon geen Engels maar riep een aantal van de kinderen. Die verstonden wel dat we een plekje zochten om te overnachten/kamperen in ons busje. De kinderen begonnen naarstig op hun smartphones met google translate Russische woorden te vertalen naar het Engels maar waren te verlegen om de woorden uit te spreken. Na veel gegiechel en gekibbel van de kinderen stond de vrouw recht en sprak ons aan in het Russisch. Vooral uit haar gebaren verstonden we dat er verder op in het bos, een stukje naar boven op de berg, nog wel een plekje was maar dat we daar niet met de auto zouden geraken. We zeiden dat we geen tent hadden, maar vroegen toch om ons het plaatsje te laten zien. Wij volgend de vrouw en de kinderen liepen giechelend achter ons. Het plekje was niet vlak aan het meer maar wel prima en met het wegduwen van een paar takken zouden we er wel geraken met Charlie. Zo gezegd zo gedaan, den Charlie doet da vrij goe off road. We hebben al wel wat risico’s genomen op dat gebied, maar ook al verstandige u-turns gemaakt. Zo hebben we ons in het bos geïnstalleerd, een bos-veilig kampvuur gemaakt en de Letse snoek die we de grens over hebben gesmokkeld, met champignons en aubergine klaargemaakt op het vuur.