De Ruski's

En daar gaan we dan, op naar ons eerste Russische stadje, Oposhka. We rijden Oposhka binnen en vragen ons direct af of we er al zijn? We zien wel groepjes mensen op een groot plein langs de weg, maar voor de rest niet veel meer dan enkele kotjes en kleine huisjes. Deze zijn precies allemaal toe, maar er staan wel plakaten voor in het Russische schrift waar we nog helemaal niets uit kunnen opmaken. We besluiten ons hier even langs de kant te zetten en rond te kijken, want we hadden wel wat to do’s op ons lijstje staan zoals naar de winkel gaan, een bank vinden om toch ook wat roebels op zak te hebben, vuilbak zoeken voor onze vuilnis, Russische verkeer- en kampeerregels opzoeken op het internet en ons registreren. Volgens een bord aan de grens moeten we ons binnen de drie dagen melden bij een lokaal politiekantoor en ons daar laten registreren. Het plein blijkt van naderbij bekeken het busstation te zijn, de kotjes en huisjes kleine beenhouwertjes, winkeltjes... Redelijk vaag. We gaan een winkeltje binnen, waar we met niet veel meer als water en bier buitenkomen. Het was wel grappig om te zien dat bepaalde producten echt schaars waren in deze winkel. Zo stond er bvb één potje yoghurt en één fles melk in de frigo. Aan de kassa vragen we in ons beste Russisch (veel gebaren en woorden uit ons -godzijdank dat we dat bijhebben- vertaalboekje) naar de bank en wifi. We worden heel vriendelijk wat verder in die ene straat gestuurd. Zo gezegd zo gedaan, we nemen onze Charlie en rijden een beetje verder. En plots duikt daar langs de rechterkant een gebouw op dat wel eens een supermarkt zou kunnen zijn. We stoppen, gaan binnen en ja hoor, een supermarkt zoals we ze kennen (beetje kleiner), dus winkel => check. We laten de auto staan en gaan te voet verder op zoek naar een bank. We zien niet direct een bank dus Germen probeert het nog eens aan een paar andere mensen te vragen. Zonder succes, een ouder vrouwtje wordt zelfs door een ander mevrouw aangespoord snel door te lopen. Hebben we al een clochards-look? Maar wie zoekt die vindt, een beetje verder staat ze, dus bank => check. We wandelen nog beetje door maar zien niet veel meer dan nog enkele kleine straatjes met huizen en besluiten onze andere taakjes te laten voor wat ze zijn en verder te rijden.

We rijden tot het volgende ‘stadje’, waar nog minder blijkt te zijn dan in Oposhka en rijden er door. Aangezien we tot dan toe in Rusland vooral weg met bomen rond gezien hebben en we ook heel benieuwd zijn naar het Russische leven (en eten) zoas het is, zoeken we een iets groter bolleke op de kaart met het plan om daar onze volgende stop te houden. Velikie Luki daar zal wel wat meer te zien zijn. We komen tegen de avond ter plaatse aan en parkeren ons op een parkingske voor een grote winkel. In deze stad is duidelijk al wat meer leven. Vol goede moed gaan we op zoek naar een restaurantje of barretje waar je iets kan eten. We wandelen en wandelen, maar worden weer geconfronteerd met onduidelijke tekens en het gesloten uitziende gevels. Veel vragen, weinig antwoorden. Zou dit misschien iets openbaar kunnen zijn? Waar zijn die cafeekes toch verstopt? Mensen eten hier toch ook? We zien een man op een trapje staan, aan wat een barreke (zonder eten) blijkt te zijn, die ons een bepaalde richting instuurt voor een cafe met eten. We stappen verder, steeds dringender een toilet nodig, en vragen het nog maar eens aan een jongen op een fiets. Deze praat graag, op dat moment iets te graag naar mijn goesting, want mijn blaas begon nu echt te spannen. Van hem krijgen we wel een duidelijke wegomschrijving en iets verder vinden we dan eindelijk een restaurantje, in een winkelcentrum uiteraard. Achteraf lezen we dat Russen vooral thuis hun maaltijd nuttigen, die vaak bestaat uit aardappelen en kolen, aangezien restaurants wat te duur zijn. Vandaar dat zoeken er altijd wel beetje bij zal horen denk ik.

Wanneer we contact proberen maken met lokale mensen, meestal met de vraag waar iets zich bevindt, valt ons één ding alvast op. Eerst lijkt men heel nors en voel je je ongemakkelijk dat je die persoon durft storen. Na even wat woorden herhaald te hebben, rustig wachten en een glimlach altijd klaar, ontdooit men en doet men alle moeite om ons op weg te helpen.

De dag daarop ontbijten we eerst in het park en gaan dan op zoek naar koffiebar voor ons traditioneel ochtendtoilet. Onderweg worden we afgeleid door een plaatselijk zondagsmarktje, waar Germen blijft hangen bij het rommelmarktje met oud sovjets materiaal, waaronder een heel praktische coole en zeer degelijke plooischup. Ik houd dan weer wat langer halt bij de dierengang, waar opperschattige kleine hondjes en katjes me aankijken en me miauwend toeroepen hen mee te nemen. De schup was te duur in onze ogen en afdingen lukte niet. Het kleine zwarte katje, dat al in mijn handen terecht gekomen was, heb ik na wat gezond verstand van Germen gekregen te hebben, ook terug in de handen van de verkoper toevertrouwd. Waar we wel aan toegeven zijn de heerlijkste dadels ooit uit een stalletje vol noten, gedroogde vruchten en kruiden. De verkoper aan dit kraampje offreert ons ook nog een ter plaatse gemaakte kruidenmix die we niet mogen betalen en die heerlijk ruikt. “Mag het pikant?” doet hij teken en hij doet er nog een schep chilli bij. Zonder schup, noch met katje, maar wel met wat lekkers, gaan we verder en stoppen we voor een koffieke in klein wederom verstopt barreke.

Nog één ding te doen in Velikie Luki: registratie bij de politie. Na weer wat zoeken, vragen, rijden, vinden we het politiebureau. Daar staan we dan met onze paspoorten en migratiedocumenten in de hand. “Registratski paspoort?” De mevrouw aan de balie neemt onze paspoorten aan en zegt vanalles in het Russisch. Glimlachen, herhalen, knikken... Ze roept er een politieagent bij. Weer die verveelde indruk, waarom komen jullie mij lastig vallen met zo’n onnozele vraag lezen we in zijn ogen. Toch weer heel snel die blik die verandert, een glimlach komt tevoorschijn. Hij geeft ons het adres van het registratie-kantoor in Velikie Luki. Dit is vandaag (zondag) wel gesloten, morgen kunnen we er terecht. Morgen zijn we echter niet meer daar... In Rzhev, het volgende grotere stadje dan maar proberen, hopend dat we daar ook tot een adres komen.

We zetten onze tocht verder, we zien een meer op de GPS en slaan weer een weg in die ons hopelijk bij het meer brengt, want we hebben zin in een zwemmeke (of bad kunnen we ook zeggen). Na weer wat straatjes in en uit gereden te zijn, vinden we weer een perfecte plaats, zelfs aan een klein stenenstrandje. Hier lunchen we en we besluiten hier te blijven slapen. We zwemmen, koken, spelen sax, lezen, ik maak een armbandje, Germen snijdt een lepel uit een houten blok. We voelen ons erg folklore ;-). Het lepel snijden idee komt nog van onze trip naar Equador. Daar had een gids Germen uitgedaagd om met een manchette een lepel te snijden op tien minuten tijd en je weet (of niet), germen en tijdsdruk... ;-) Ons ideaal plekje daar ging wel gepaard met de zotste muggeninvasie tot dan toe. We leren uit onze eerdere ervaringen, ons muggennet was op tijd opgehangen, we kropen op tijd ons bed in, wat een geluk want dan... een stuk of 60 muggen zoemend rond onze hoofden, steeds weer tegen het muggennet aanvliegend met een sterke drang naar bloed. Ik moest een beetje aan een jurasic park film denken, waar de reuzenvogels de kooi proberen binnen te dringen en begreep ineens hoe die mensen in de film zich gevoeld moeten hebben. Op een iets kleinere schaal misschien. Deze muggen hebben ons de volgende dag spijtig genoeg nog een tijdje vergezeld, ze kwamen vaak heel plots uit de kleinste hoekjes van ons busje gevlogen, waardoor Charlie soms ook gevaarlijke stuiptrekkingen vertoonde.

En we rijden weer verder... Een tussenstop in Rhzev voor registratie-poging nummer twee. In Rhzev stoppen we aan een MTC winkel (hadden de dag ervoor sim-kaart gekocht voor internet bij deze gsm-maatschappij). De sim-kaart van Germen werkte al niet meer, wat niet zou mogen aangezien we dag ervoor 500 roebels erop hadden laten zetten. Na lang praten en GSM’s afgeven zei het meisje met behulp van google translate dat we een kaartje enkel voor in Velikie Luki hadden gekocht. Voor 350 roebel elk konden we over heel Rusland internet hebben (5GB/maand). Bij germen werkt het nog, bij mij ondertussen niet meer...grrr. Daar vroegen we ook naar een registratie-kantoor en na wat gegiechel van de twee verkoopsters kregen we weer een adres te pakken. Yes. Het mocht echter niet zijn, want dit kantoor is op maandag toe. Nog een snackje meepikken; lekker pannekoekje met zure room en champignons en een zomersoepje op basis van KVAS, typische Russisch fris drankje, gemaakt van gefermenteerd brood en water, wat niet echt onze meug bleek te zijn. En we trekken weer verder. We zetten ons nog eens aan een meertje en dag erop is het tijd voor MOSKOU BABY! 