Team Charlie vs 't klein vliegend Russisch gespuis

Onze 6-potige kleine vliegende “vriendjes” verdienen een verslagje apart me dunkt. Gewoon om ook eens een van onze onze kleine ongenoegens van het moment in beeld te zetten. Over de terror van in bed kruipen met rond ons duizenden muggen op zoek naar bloed heb ik onder de noemer van “Jurisc Park 3-sferen” al een klein beetje uitleg gegeven. Deze monster moustikski ruski - aka kakmuggen – houden het daar echter niet bij. Ze krijgen doorheen de ochtend versterking van de ochtendmuggen, doorheen de middag van de middagmuggen en doorheen de avond zijn de algekende avondmuggen paraat. Deze laatste soort zijn weliswaar het ergste.

Zo moet je maar eens rond een uur of zeven ’s avonds stoppen aan een aan de weg gelegen tankstation. Rustig stappen we uit, van geen kwaad bewust (we zouden ondertussen beter moeten weten), we zijn nog niet ingedeet (we zouden ondertussen beter moeten weten) en nemen het dieselpistool uit de hendel en zetten deze in den charlie. Knal, de eerste aanval is daar. We reageren onmiddellijk, dansen wat spartelend in het rond en je kan het geluid van klappende handen mijlenver horen. We spoeden ons naar binnen om het aantal nodige liters diesel te vragen en betalen (heel goedkoop hier in Rusland, rond de 33 euro voor 60 liter). We hebben even rust veilig binnen in het tankstation, maar weten dat we daar niet eeuwig kunnen blijven. Moedig stappen we terug naar buiten, wetende dat we het gezoem rond onze oren, de kriebels van echte en ook sommige ingebeelde kleine en grotere moustikski ruski niet kunnen vermijden. En nu nog wachten tot de betaalde 60 liter onzen Charlie heeft bevredigd. 10, 20, 30, 40, 50, 55, 58, 58.5, 59, 59.5, 59.9, 60! We springen de auto in. Yes we hebben het gehaald. De schade valt mee. Elk een beet of drie en geen al te grote deze keer. Maar we zijn er nog niet. We moeten nog eten en een slaapplaats vinden. We draaien weer een weg in waar we op de kaart water hebben gezien. We stoppen aan een weggetje dat hoogstwaarschijnlijk naar een meertje leidt. We zien aan de rand van dat weggetje een boer met lange broek, lange mauwen, handschoenen het gras afdoen met een zijs. Even aan hem vragen of we kunnen zwemmen. Wij, in onze schortjes en t-shirtjes stappen de 20m tot aan deze man, of misschien moet ik eerder hupellen/dansen naar deze man zeggen - we voelen hat al kriebelen - en vragen of we kunnen zwemmen. De boer lacht een beetje, zegt vanalles in het russisch en doet gebaren die wij interpreteren als nee daar kan je niet zwemmen, een beetje verder wel. Wij, ondertussen met een mug of 20 rond onze benen zoemend, nemen (redelijk snel naar onze maatstaven) samen de beslissing: hier blijven we niet! De boer was niet voor niets zo goed ingepakt . We rijden weer verder, maar het begint moeilijk te worden een goed plekje te vinden. Langs de weg is niet veel meer te zien dan groene grasvlakten en bosjes berk. Het wordt nog wat later en de honger is nu wel heel groot aan het worden. We besluiten aan een wegcafe te stoppen en daar te slapen. We eten lekker (dag nadien wel wat last van de darmen) en vragen of we daar mogen slapen. Da Da, voor 50 roebel mag je je auto hier zetten. Allright, blij stappen we naar buiten. Maar daar stop het nog niet. Deze kakmuggetjes geven niet zo snel op en hebben overal vriendjes zo blijkt. Ik wilde even naar de bosjes (toiletkotje was te gortig), maar durf niet. Het gezoem is overal en ik houd het liever bij de 3 beten die ik al heb. Voor jongens is wildplassen toch echt wel makkelijker en ook veiliger ontdekken we deze reis. Dan maar ons geïmproviseerd toilet in de auto, wat Germen toch ook verkiest boven de zoemende bosjes deze keer. Voor jongens toch ook niet totaal onveilig ;-).

Deze moustikski ruski vechten niet alleen. Ze worden vaak bijgestaan door bijtjes en hommels, wat niet zo erg is want deze bijten niet. Aan de meertjes komen de russische daaski ‘s er dan weer bij. Deze zijn niet onze vrienden, deze steken wel, we spreken uit ervaring. Eén keer het geluk gehad dat we er snel genoeg bij waren om nog wat gif uit te zuigen met onze superhandige uitzuigspuit. We zijn echter ook vaak te laat. Voor de rest heb je nog wat grote vliegen. Deze zetten ze voornamelijk in als afleidingmaneuvre. We reageren op hun gezoem en BAM de muggen slaan toe langs de andere kant. We moeten toegeven hun strategiën zijn redelijk effectief. Dankzij de bus deet die we bijheben, kunnen we ons redelijk goed verdedigen. Daar doordringen vinden ze niet makkelijk. Wel oppassen geblazen dat we geen plekjes vergeten. Ook een geluk dat we ons muggennet hebben, maar ook hier mogen we niet nonchalant mee omgaan. Eén keer ons muggennet niet goed gechecked en bijgevolg hadden we elk zeker 20-tal beten - ik overdrijf niet - op één nacht. Het was een zeer beweeglijke nacht, met niet al te veel slaap door de jeuk en ‘smorgens in het meer gesprongen om die stekende jeukende benen wat te verzachten met water. Naast deze verdedigingsmechanismen werkt onze tegenaanval – lees in de handen klappend ronddansen – ook vaak. Er liggen wel wat lijkjes in onze auto. Maar overmeesteren zullen we ze nooit. Het zijn er gewoon te veel.

Een laatste handlanger, die toch even vermeld dient te worden, is de niet te schatten grote groep midgets. Deze zijn piepklein, bijten af en toe zonder echt lang merktekens (rode vlekjes die snel weg zijn) achter te laten, maar rekenen vooral op hun ‘advantage by numbers’ bij een gevecht. Deze handlanger hebben we in groot aantal ontmoet op een ruime grasvlakte aan een klein meertje waar we ons kamp hadden opgezet. Deze keer gingen we ons eens niet laten wegjagen se, kom maar op midgets! We halen onze muskietennetjes voor op ons hoofd boven en doen of er niets aan de hand is ondanks de honderden midgets op onze kleren en hoofd. We aperitieven met pintje (bomabier, tot nu toe het lekkerste Russische blikjesbier) en chips, maken een lekker grieks slaatje en zetten ons rustig aan tafel. Zie foto’s, aangezien deze meer spreken dan duizend woorden. Oké misschien ook niet zo heel rustig, na een tijd ergert het ons toch een beetje, maar we kunnen ook heel goed lachen met het gekke zicht. Na het eten poetsen we onze tanden en liggen we redelijk snel in bed. Toch meer zin in een boek lezen dan saxofoon te spelen op deze manier. Achteraf horen we van ons Greet dat soldaten bij hun legertraining vaak naar midgetrijke gebieden worden gestuurd als mentale test. Zij die niet gek worden slagen. We zijn nu wel een beetje trots op hoe we het ervan af gebracht hebben.

Tot daar een update over een oorlog die nog wel even zal blijven duren. Benieuwd welke spelers nog in het spel zullen komen...