Roadtrip Rusland deel 2 van Oefa tot Irkutsk

We rijden Oefa uit en hebben nog een hele weg te gaan, maar we hebben een doel voor ons. We rijden door naar het Baikal meer waar we over hebben gelezen en waar we hopen een aantal dagen te kunnen relaxen. Het is heet, rond de 32 graden buiten, in de auto loopt het op tot 38, dus het is cruisen met de ramen open. We zien de omgeving veranderen. Na veel plat land met bossen rijden we nu door een gebergte met bossen. Er rijden veel camions, deze voorbij steken in de bergen geeft telkens wel wat adrenaline. Als lunch eten we Tsjaktsjak, een specialiteit van deze streek die bekend staat om zijn honing. Tsjaktsjak zijn een soort koekjes die doordringt zijn met honing. Heel lekker eens je het gewend bent, iets tussen honnepons en vingerkoekjes.

Na een dagje rijden belanden we in Satka, een dorp dat twee gezichten heeft. Zoals wel wat dorpen/steden in Rusland is dit een dorp gebouwd rond een fabriek of industrie. Je moet je voorstellen, een dorp aan een mooi meertje tussen twee bergen. De éne beboste berg zorgt voor een prachtig uitzicht voor de inwoners van het dorp, maar de berg ertegenover en dus achter het dorp wordt ontgonnen en ontsiert het dorp.
Na heel wat zoeken waarbij we terecht komen in een luguber stukje en ons over een brokkelige brug wagen komen we terecht op een mooi stukje naast de rivier, waar veel dorpelingen komen picknicken, met uitzicht op de mooie berg. Tijdens het eten zien we een jongen een vuurtje aansteken met een plastiek zakje, van zodra hij wat vlam heeft smijt hij er een hoop verse takken en onkruid op. Hij maant zijn klein zusje aan om in de rook te gaan staan en doet dit zelf ook. Wanneer Annelies even tussen de bosjes zit komt de broer van de jongen en zijn vriendin naar me toe voor een praatje en al gauw krijg ik een plastieken beker bier in mijn hand gestopt. Als Annelies terug is krijgt zij geen pint dus we delen degene die ik kreeg. Misschien waren de bekers op, maar we merkten eerder toch ook al een verschil tussen man en vrouw hier in Rusland. In Oefa bijvoorbeeld geven mannen onderling altijd een hand als ze ontmoeten, ook al kennen ze elkaar niet. Man en vrouw die elkaar niet kennen daaraan tegen geven elkaar geen hand. Let, we hebben hier absoluut niet het gevoel dat de vrouw ondergeschikt is want die doen met alles mee, lopen ook met halveliterblikken bier en sigaret in de mond rond en eisen vaak genoeg ook hun aandacht op in het gezelschap.
Als de jongen, zonder succes, zijn vuur opnieuw poogt aan te steken met een sok, ja, inderdaad, een kous, gaan we op zoek naar wat droog hout en met wat papier uit een notitieboekje krijgen we het vuur weer aan. Even later worden er weer verse takken met bladeren op het vuur gesmeten en daar staan we dan met z’n vijven in de rook zodat de muggen niet aan ons kunnen.


Als we de volgende dag opstaan zijn de jongens weg, helaas ligt al hun afval er nog. Over het meer hangt een dikke stofwolk geproduceerd door de ontginning van de berg dat eigenlijk wel voor een mysterieus uitzicht zorgt. We vertrekken weer en bij het uitrijden van Satka houdt een politieman ons tegen. Sinds we Moscow uit zijn gereden is de politie zeer aanwezig op de autostrade. Ze staan gewoon langs de weg en houden random wagens tegen voor een controle van documenten. Sommige staan er ook met een klein cameratje overtredingen te filmen. We laten onze documenten controleren en mogen verder rijden. Gelukkig moet ik niet uitstappen want ik heb geen schoenen aan. Gezien de hitte rij ik op blote voeten. We vertrekken weer en rijden een hele dag goed door. ’s avonds is het moeilijk om een goede slaapplaats te vinden en belanden we aan een klein oud wegrestaurantje. Daar eten we wat Borsj (kolensoep) en macaroni met goulash en overnachten we voor nog geen euro op de parking. De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg en zien we de valken laag over het lange gras tussen de weg en de akkers vliegen op zoek naar prooi.
Als we de volgende dag bijna in Omsk waar er al iemand die we via couchsurfing hebben gecontacteerd op zoek is naar iemand die ons de stad wat wil laten zien, zien we plots een meertje naast de weg. We hebben ons sinds Oefa niet meer gewassen, in Omsk zouden we nog wel een douche kunnen nemen, maar het meer trekt ons aan als een magneet. En niet alleen ons, het is vrijdag en heel wat Russen hebben zich aan het meer gezet om te zwemmen, vissen, bbq’n enz… We verontschuldigen ons bij de mensen van Omsk en het duurt niet lang of wij liggen in het midden van het meer te drijven. Hiervoor moesten we wel door wat waterplanten zwemmen, wat niet zo simpel is. Tegen de avond begint iedereen rond het meer een kampvuurtje te maken. Samen met onze buurman trekken we het berkenbos naast het meer in om hout te gaan zoeken. Hier vinden we meer dikke spinnen die grote webben hebben gemaakt tussen de berken dan hout, maar na lang verzamelen komen we toch met een flinke buit terug en maken we ons eerste 100% berkenhout kampvuur.

De volgende dagen op weg naar Baikal rijden we goed door een overnachten we aan meren, riviertjes en ook een park in Novosibirsk. In Novosibirsk vroegen we een man die zijn band aan het vervangen was of we naast het park mochten parkeren. Hm, eigenlijk niet en hij belde iemand op om te vragen waar je wel mocht parkeren. Even laten begreep hij dat we in de auto overnachten en dan was het ineens geen probleem. ‘Als je in je auto slaapt, blijf dan maar hier, geen probleem’. In Kansk stoppen we om wat inkopen te doen. Tijdens het zoeken naar een winkel komen we voorbij een marktje. Hier zitten jonge en oude mensen op een krukje die een aantal dingen verkopen. Een jongen zijn kraam bestaat bijvoorbeeld uit drie planten. Een oudere vrouw verkoopt dan weer 5 wortels, wat tomaten, lente ui en een 5 paar schoenen. Wij kopen wat groenten en fruit bij een man, die vraagt waar we vandaan komen. “Toerist?” vraagt hij. “Da, da” zeggen wij. Nadat we onze verder geplande route uitleggen steekt hij zijn vuist in de lucht en wenst ons heel veel succes.

We zien meer en meer dorpjes waar er enkel houten huisjes zijn. In dorpjes waar er geen waterleiding is, staat er op de straat regelmatig een waterpomp om water te halen. In de vorige dorpen was er vaak bovengrondse waterleiding: een dikke gele metalen buis die op een meter hoogte door het dorp loopt. Wanneer de leiding over opritten en de straat gaat, gaat deze buis dan even omhoog en terug naar beneden. Langs de wegen staan er af en toe mensen die rode besjes of bosaardbeien verkopen. We zien de omgeving veranderen, we zien reusachtige berkenbossen (nog nooit in mijn leven heb ik zoveel berkenbomen gezien), de bossen verdwijnen en we komen door uitgestrekte moerassige grasvlakten, het is opeens heel rustig op de weg en er is geen politie meer te zien langs de weg. Siberië wordt meer en meer wijds en dunner en dunner bevolkt.


We komen uiteindelijk aan in Irkutsk, de grootste stad in de regio van het Baikal meer. Het is er druk en het is even zoeken naar een rustige straat om Charlie te parkeren en te overnachten. Uiteindelijk vinden we deze en we parkeren Charlie op straat. Hoewel er nog auto’s op straat staan vragen we aan Rita en Paulina die aan de overkant van de straat een praatje staan te maken of we hier mogen parkeren. Ik leg uit dat we in de auto slapen. Rita zegt dat we op de grond naast het houten gebouw waar zij haar woning betrekt mogen staan, tot 22u. Om 22u moeten we ons verplaatsen, zegt Rita, wat verder op de eigendom, dichter bij het huis van Paulina. Om 22u is het namelijk donker en hoewel de houten huisjes vrij sober zijn hangen er drie bewakingscamera’s die de boel in de gaten houden. We maken een wandeling door Irkutsk en laten ons nog een verleiden door de Kvas. In elke stad, in elk dorp in Rusland staan er langs de straat karretjes met een groot vat erop. Uit het kraantje komt een frisse drank gemaakt van gefermenteerd brood met water. We hadden eens een zomersoepje op basis van Kvas geproefd dat ons niet zo beviel. Maar we besloten toch nog een Kvas op zich te proberen en jawel. Heerlijk! Verfrissend! En nog geen halve euro per halve liter. In principe bevat dit drankje geen alcohol maar een klein percentage is wel mogelijk dus beter niet drinken bij het rijden. Na een slechte hamburger en een bezoek aan een Belgisch café waar ze onder andere mossel-friet en Belgische bieren serveren keren we terug naar Charlie. Zoals ons gevraagd is geweest verplaatsen we Charlie een twintig meter verder naast een bouwvallige garage. Rita komt naar buiten gelopen met veel kabaal. “You are my friend” roept ze. Wauw, ze heeft de tijd dat wij weg waren gebruikt om haar Engels bij te schaven. We worden uitgenodigd om bij Paulina naar toilet te gaan en een douche te nemen. De douche houden we voor de volgende dag. Rita is mee binnen gekomen in het huis van Paulina en is in de wolken van ons bezoek. Ze zegt dat we zeker naar het Baikal meer moeten en omul moeten eten. De tip van omul, een vis uit het Baikal meer die op traditionele wijze wordt gerookt, hadden we al van papa Koen doorgekregen. We hadden dus net omul gekocht en ik laat de vacuum verpakte vis aan Rita zien. “Oh, die is niet goed” zegt Rita. “Je moet de verse kopen aan het meer.” Voor bevestiging vragend vraag ik “dus deze is niet goed?”. Paulina zegt van wel en maant Rita aan uit de woonkamer te gaan met haar sigaret. Paulina probeert ons dingen te vertellen maar we begrijpen het niet zeker. Is het nu dat ze wil dat we in haar huis slapen of dat één van ons in de bus moet slapen en één van ons in haar huis. We bedanken vriendelijk en kruipen onze bus in.

’s Nachts regent het, hard en veel. Het getokkel op het dak van Charlie is vrij luid en doet ons slecht slapen. ’s Morgens om 7u wordt er dan op de bus geklopt. Nog lang niet uitgeslapen doe ik mijn kleren aan en ga ik naar buiten. Niemand te bespeuren. De deur van Paulina is gesloten. Ik geef er een zacht klopje op maar hoor niets, ik besluit niet aan te bellen in terug in bed te gaan liggen want ik voel me doodmoe. We slapen niet meer en besluiten om 8u30 dan toch maar op te staan want ik moet dringend naar toilet. Paulina komt tegelijk naar buiten en doet teken dat we binnen moeten komen. Ze heeft ontbijt klaargemaakt voor ons. Stukken brood, boter waar geen smaak in zit en een soort soepvlees dat in water is gekookt en in stukken is gesneden. Niet echt smakelijk maar uit beleefdheid eten we toch iets. Het gesprek met Paulina gaat moeilijk omdat ze niet veel gebaren gebruikt maar we verstaan toch wat informatie over haar zoon. Dat ze een chemotherapie aan het ondergaan is tegen een kanker maakt ze duidelijk door haar pruik even af te trekken. Ze ziet er vrij fit en gezond uit voor iemand die een chemokuur ondergaat. In haar arm heeft ze een zo’n ding voor een infuus (kan even niet op de naam komen). Ze moet om 9u30 naar het ziekenhuis, daarom had ze ons om 7u wakker gemaakt zodat we nog konden douchen. We bedanken haar voor haar gastvrijheid en wensen haar nog heel veel sterkte.