Roadtrip door Rusland - 5.700 km in 20 dagen - dee

We verlaten Moskou, ons Russisch Visum is geldig tot 4 juli, ten laatste 3 juli willen we de grens naar Mongolië over. Dat is 5.700 km rijden in 20 dagen. We denken dat dit wel zal meevallen gezien we hebben gelezen dat de Russische wegen best te doen zijn.

Net buiten Moscow willen we onze voorraad eten en drinken nog wat aanvullen en belanden na per ongeluk een meubelwinkel te zijn binnengewandeld in een ware hypermarkt (waar ze ook Thaise kruiden hebben! Jeuj!) waarna we verder rijden richting oosten.

Wanneer we moe worden beslissen we te stoppen maar deze keer is er niet echt water te bespeuren dus belanden we in de bossen en nemen we onze eerste echte douche onder onze waterreservoir op het dak. Werkt goed en doet enorm deugd. Gezien er niemand te bespeuren is doen we nog niet de moeite om onze geïmproviseerde douchecabine (afgewerkt door mama Leen) boven te halen, die zal later wel van pas komen. We maken heerlijke Tom Kha Kai en bereiden ook al de Larb Kai voor de volgende dag voor. Hmm, heerlijk.

De volgende dag rijden we verder natuurlijk. We zien dat ten oosten van Moscow toch meer en grotere dorpen zijn dan op de route ten westen van Moscow. Het verkeer valt ook goed mee. Soms steken de mensen je wel voorbij langs rechts via de pechstrook, vnl aan rode lichten, camions doen hier ook wel eens zotte manoeuvres, maar wat mij vooral opvalt is dat er weinig of geen verkeersagressie is t.o.v. België. Ik heb nu ook wel 3 jaar in één van de meest verkeers-agressieve delen van Antwerpen gewoond, maar toch, weinig gefrustreerde zielen achter het stuur hier.

We belanden in een klein, schattig dorpje "Krasnyy Oselok" op een heuvel met typische houten Russische huisjes. De ramen van deze huisjes zijn meestal versierd met mooi houtsnijwerk aan de buitenkant. Enkele dorpsbewoners zitten op een bankje voor hun huisje en staren ons na. Plots stopt het dorpje en verandert de weg in een soort zandweg. We weten dat er wat verder een meer en rivier is maar denken misschien eerst even te voet te gaan om te zien of we er geraken met Charlie, tot er een jongen en meisje op een brommer langs komt gereden en we teken doen. De jongen stopt, wij wijzen richting meer en vragen "plavat"? (terwijl we schoolslag zwemmen in de lucht). "Da" zegt de jongen en er volgt een hele uitleg met richtingaanwijzingen. Links, we gaan de weg naar beneden moeten volgen en dan naar links. We wijzen naar Charlie, naar de weg en vragen "ok,...Machina ok"? "Da, da" zegt de jongen, het meisje giechelt en ze rijden door. Wij gaan in achtervolging, ma how, ne zandweg vol diepe putten met twee smalle sporen om op te rijden, een best steile helling naar beneden en dan nog eens ne scherpe bocht allemaal tegelijk. Effe zweten, maar Charlie komt veilig beneden. De brommer is ondertussen al uit het zicht verdwenen. We hobbelen verder over de zandweg en zien de brommer terug. De jongen doet teken dat we daar naar links moeten en gaat zelf naar rechts. Hobbel hobbel. De zandweg wordt breder en ook slechter berijdbaar maar er zijn gelukkig kleine zijweggetjes door het gras getrokken door andere auto's dus proberen we die. Uiteindelijk komen we aan een gezellig meertje waar de ons settelen en waar het heerlijk zwemmen is.

Terwijl we aan het eten zijn horen we opeens een wild geritsel in het gras achter ons. We schrikken en draaien ons om, daar komt in snelpas een bruine koe en grote hoorns en volle uier aangesneld richting meer. Gezien mijn confrontatie met een Highlander koe in Schotland vorig jaar ben ik direct op mijn hoede en scan direct naar een vluchtweg. Daar komen echter nog meer koeien aangewandeld over de weg, en geitjes, precies allemaal samen op wandel. Eén geitje verlaat de formatie en komt naar ons toegelopen, die heeft eten geroken. Plots komt er een man over de weg die iets roept en zijn lange zweep laten knallen. Hij gaat op de koe af die aan het drinken is, maar al snel keert de koe terug naar zijn kudde. Het geitje probeert nog even een andere vluchtroute maar bedenkt zich en loopt ook weer terug. Ten slotte haalt de herder nog één koe uit het lange gras en ze gaan weer verder.

De Larb Kai was episch lekker en de "Mijnen Duvel" gebrouwen door "De Meulekes" aka papa Wig en broer Bart was een zaligheid en ging perfect bij het kruidige eten. Helaas hebben we nog maar één Meulekes-biertje over, en dit moeten we sparen om samen met een Mongool te nuttigen, we kijken er al naar uit. Op een paar venijnige insectenbeten na was dit echt wel een topplaatsje.

De volgende dag rijden we richting Kazan, komen we weer in een andere Oblast en zien de omgeving veranderen. Na gisteren voor de eerste maal kennis te hebben gemaakt met de Russische koe en geit zien we nu ook de eerste sporen van landbouw in Rusland. Het land is hier vruchtbaar. Ook zien we hier voor de eerste keer naast dennenbomen ook voor het eerst andere loofbomen dan berk. We rijden Kazan voorbij want de zijn nog niet moe, zou wel een leuke, mooie stad zijn... Rond Kazan zien we veel hoertjes langs de weg, zelfs gewoon aan de kant van de autostrade waardoor menig chauffeur toch even op zijn rem gaat staan en er ook vaak trucks en auto's op de pechstrook staan. Ook wordt hier langs de weg allerlei prul verkocht. Er zij van de snelweg-dorpjes waar er voor elk huis grote teddyberen staan uitgestald, een ander dorpje is dan weer gespecialiseerd in plastieken emmers en vaten, enz... Of er staat ineens langs de weg, in the middle of nowhere en jongen of meisje met zen emmerke met kleine rode aardbeikes.

We zijn moe en rijden een dorpje in waar het bruist van de landbouw, hier ben je duidelijk boer of niets. Iedereen bewerkt elk stukje grond dat die heeft rond zijn huisje, de geiten lijken hier even vrij als de mensen zelf. Maar we vinden echter geen goed plekje en rijden verder naar het iets grotere Mamadisj aan een rivier. Naast de rivier staat een grote brouwerij, denken we, want de lucht doet ons aan Leuven denken. We checken het water van de rivier dan toch maar eerst, maar het lijkt goed genoeg voor een bad. Het is deze dagen volop zon en 32 graden, tot 37 in de auto. Dus is het heerlijk cruisen in marcelleke en sleffers met de ramen open en dan nog is het "sweaty styles". De "handdoek-over-de-stoel-tip" van mama Greet wordt toegepast en doet zijn werk maar ik denk toch vaak aan de Soi (van Los Zaperos) zijn schapenvachtjes in zijn auto, die warmte bieden in de winter en friste in de zomer.

Aan het riviertje in Mamadisj worden we vroeger dan verwacht zwaar lastig gevallen door muggen. Ik denk dat het moeilijk is om dit voor te stellen maar het gaat hier echt om zwermen. Autan helpt geen kl*te hiertegen, slechts een serieuze laag DEET helpt een beetje. Verse look met melk hebben we wel nog niet geprobeerd, wel gemarineerde shi-take met veel look (ook gemarineerd dan, is dat ook goed?). We maken heerlijke spaghetti carbonara en genieten ervan maar tijdens de afwas hebben we het toch even gehad met de muggen, ma echt gehad!

Volgende dag rijden we naar een wat grotere stad Oefa. Daar spreken we af met Kyrill en Masha die we hebben gevonden op Couchsurfing en ons misschien wel even de stad kunnen laten zien. We laten Kyrill weten dat we rond 17u aan zijn appartement toekomen. En we zijn er exact om 17u maar dan krijgen we een bericht van Kyrill met de vraag of alles in orde is, want het al 19u is. Plots beseffen we dat we twee uur tijdszone zijn vergeten en snappen we ineens ook de te vroege muggenplaag in Mamadisj de avond ervoor. Kyrill laat ons binnen en maakt ons vleesknoedels klaar. Typisch Russisch maar oorspronkelijk van een Chinese nomadenstam. Daarna nemen we de bus naar het centrum, wat een zalig gevoel dat het was om een bus te nemen! Deed me denken aan de reizen in Ecuador en Azië! In sneltempo (we moesten soms een zacht spurtje doen om bij te kunnen houden) krijgen we een leuke rondleiding door Oefa en krijgen heel wat informatie en verhalen over Rusland waarin de corrupte politiek een hoofdrol speelt. Ons algemeen beeld van de Rus wordt negatiever door de opvattingen van onze host: Alle Russen denken korte termijn en niet lange termijn en willen met slechte kwaliteit zo veel mogelijk geld scheppen. En er zouden weinig of geen Russen zijn die echt op lange termijn goede kwaliteit willen leveren. Eigenlijk, dat is ook wel wat ikzelf denk van vele bedrijven in onze westerse wereld. Maar veel mensen leveren ook kwaliteit bij ons en ik kan moeilijk geloven dat Russen dat algemeen niet doen nadat we al zo vaak zo goed werden geholpen en veel lekkers hebben gegeten.

Onze host was zeer geïnteresseerd in bier en dat leek dan ook het voornaamste gespreksonderwerp van de avond te worden. Jammer dat wij de “Mijnen Duvel” niet hadden gehouden om samen te degusteren. Na een paar heerlijke plaatselijk gebrouwen pinten werd het tempo van onze host al wat trager. Kyrill vraagt ons wat we van de Russen vinden. Ik zeg hem dat ze heel vriendelijk zijn maar vaak te weinig informatie geven en vertel hem het verhaal van de ticketbalie in het Bolshoi theater (zie reisverslag Moscow). Kyrill antwoord heel droog: “Ik zou net hetzelfde doen. Ik ga je niet meer informatie geven dan je me vraagt. Jij vraagt, ik geef antwoord op jou vraag…” Anderzijds als we aan gewone voorbijgangers de weg vragen naar bvb een winkel krijgen we een lange uitleg, volledig in het Russisch dan wel, maar zeer gedetailleerd. We wandelden gans de best gezellige stad door om dan weer de bus terug te nemen. Daar ontmoeten we nog een aantal vrienden van Kyrill en Masha en gaan we een winkeltje binnen. Na 23u mag er geen alcohol meer worden verkocht in winkels, daarom plaatste de winkeluitbaatster een soort van toogje (plank tegen de muur) waardoor ze wel alcohol mag verkopen. De glazen bierflessen staan in een open ijskast die je zelf moet nemen, achter de kassa komen een tiental tapkranen uit de muur en hoewel het op een café zou moeten lijken kan je geen glas bier krijgen van de tap. Als je tapbier wil krijg je het in een plastieken fles mee. In de koeltoog liggen allerlei gedroogde vissen en op een schap staan potten met gedroogde vis en inktvis. Annelies en ik nemen ons elk een fles bier uit de frigo waarop Kyrill zegt, neem er maar wat meer want wij nemen er elk drie. We gaan de pintjes opdrinken op de trappen van een theater. "In Rusland mag je in het openbaar geen alcohol drinken” zeggen onze Oefa’se vrienden, “maar hier komt nooit politie, dus is het wel ok”. We praten over koetjes, kalfjes, reizen, cultuurverschillen,… Daarna wandelen we terug naar huis en tonen we Charlie aan ons kliekje. Zij vinden het best knus en wij zien ons bed en voelen plots vaak. “Wij zijn moe, is het onbeleefd als we in ons bed kruipen?” vragen we waneer ze besluiten nog even naar Kyrill’s appartement te gaan. Hm, hij had toch nog graag zijn collectie fluiten laten zien. Als vervent verzamelaar en fluitspeler toont Kyrill aan ons en aan zijn vrienden de belangrijkste stukken uit zijn collectie en bespeelt ze ook allemaal, waarbij hij zich af en toe excuseert omdat het niet meer zo goed lukt na al dat bier. De houding van de vrienden bij deze vertoning is vrij verveeld met een blik van ‘hier gaan we weer’. We proberen de didgeridoos, Annelies krijgt er wel wat scheetgeluiden uit, maar bij mij niets. Ik moet ook constant lachen om de rare sfeer die in de kamer hangt. Dan zie ik een gitaar in de hoek van de kamer staan dus speel ik Orfeu Negro waarop Kyrill een impro’ke doet (hij kent het nummer niet). Mooie afsluiter, tijd om te gaan slapen in ons heelrijk bed (mede opgebouwd door papa Koen).

De volgende ochtend krijgen we ontbijt (worst, couscous, komkommer en ketchup) geserveerd door Masha en kunnen we nog een vlug een douche nemen om dan verder te rijden.